''Grozni için dimdik duran aslan yüreklilerin aziz hatırasına.''


İlk acısını ben duydum bu şehrin, 
Gözyaşlarım kirpiklerimi yıkarken...
Orada da insanlar, çocuklar,
Kediler, karıncalar, kelebekler vardı...

İlk acısını ben duydum bu şehrin.
İşgal altında yağan karların,
Yüreğimizde ki soğuklardan,
Daha soğuk olmadığını gördüm,
Ve ruh dünyamda,
Delirircesine, gözyaşlarıyla,
Bu şiirleri ilmel ilmek ördüm...

İlk acısını ben duydum bu şehrin.
İnsanları kurşuna dizerken,
Kahkahalar atanların, alay edenlerin,
Fotoğrafları çekildi bir bir,
Rabbim ve melekler tarafından...
Toprak üzülme;
Sana basan ayaklarda,
Bir gün yürüyecek elbet, doyasıya özgürlüğe...

İlk acısını ben duydum bu şehrin.
Neleri meşhurdu bilmezdim.
Ne adamlar çıktı dünyaya değer katan...
Bir tek onlardı,
Savaşlarda hüngür hüngür ağlamayan,
Ve dimdik duran,
Yurdu için, milleti için,
Elinden ne gelirse yapan...


11 NİSAN 2010

( İlk Acısını Ben Duydum Bu Şehrin başlıklı yazı AhmetZeytinci tarafından 6.11.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.