Yar’dan gelen bir haber yine üzdü bu akþam.

Umutsuz kalan gönül uzun yüzdü bu akþam.

Ne rüzgâr, ne bir çýðlýk, sessiz, dingin sahiller,

Dalgasýz deniz suyu camdan düzdü bu akþam.

Dünya denen bu handa kalmadý bir arzusu,

Kýzýla dönen ufku son kez süzdü bu akþam.

Naçar kalýr yüreði çözümsüz kalan aþka,

Ettiði yeminleri ilk kez bozdu bu akþam.

Yoruldu düþünmekten belirsiz geleceði,

Sorunlarýn tümünü kökten çözdü bu akþam.

Bir demet huzur için çýktýðý aþk yolunda,

Yaralý yüreðine çare tuzdu bu akþam.

Merhametsiz sevgili bil ki bu yoksul âþýk,

Miskin bir dilenciden daha yozdu bu akþam.

Aþk aþk diye inleyip aðýt düþerken dilden,

Yüreðinde ki yangýn sanki közdü bu akþam.

Ölümüne severken aþka elveda demek,

Dilinden zorla düþen son bir sözdü bu akþam.

Kapanmýþken yüzüne aþk için tüm kapýlar,

Ölümle kucaklaþmak son bir kozdu bu akþam.

Telafisi olmayan sona doðru giderken,

 Aðlayan bulut deðil bir çift gözdü bu akþam.

Ýsyan ve ýstýraptan titreyip duran Macit,

Tuzlu suya bezenmiþ sanki buzdu bu akþam.

Mehmet Macit

12.10.2017

Samsun