Bir bir geçti mevsimler dönüp duruyor Âlem.

Özlem dolu gönlümden eksilmiyor hiç elem.

Yine geldi sonbahar acep gelir mi selam?

Ne yaðmurlar ne rüzgâr, ne de hasret bitmiyor.

Deðiþmezdim Dünya'yý saçýnýn bir teline.

Kaybederdim kendimi sarýldýkça beline.

Doymak nasip olmadý lebindeki balýna.

Ne emelim ne arzum, ne de feryat bitmiyor.

Bilmedim cefasýný Aþk denen buymuþ meðer.

Ermeyince vuslata böyle aþk neye yarar.

Bahar bitmiþ yaz gelmiþ benim derdim sonbahar.

Ne gözyaþý ne hicran, ne de kasvet bitmiyor.

Kaçar oldum ýssýza kimse bilmez halimden.

Yansam da özleminle bir þey gelmez elimden.

Döndüm garip bülbüle adýn düþmez dilimden,

Ne isyaným ne ahým, ne de cinnet bitmiyor.

Giderim seher vakti duman çökmüþ baðlara.

Bakarým uzun uzun karþýmdaki daðlara.

Gelirsin bir gün belki kurduðum otaðlara,

Ne bekleyiþ ne umut, ne de sebat bitmiyor.

Kurtulmak mümkün deðil iflah olmaz bu aþktan.

Vazgeçtim yýllar önce huzur dolu bir meþkten.

Çekip gitmeli artýk Dünya denen bu köþkten.

Ne hastalýk ne çile, ne de hayat bitmiyor.

Derdest etti Macit’i sevda denen bu bela.

Böyle ulvi belayý hamd olsun sundu Mevla.

Ýyi ki kýlmýþ beni bir güzele müptela.

Ne teþekkür ne vefa, ne de minnet bitmiyor.

Mutlu kal sen sevgili, ben de mihnet bitmiyor.

Mehmet Macit

22.11.2017

Samsun