HAYATI ÖÐRENMEK

     Severek okuyup bir gecede bitirdiðim kokulu kitap olan MANOLYA KOKULU HÝKÂYELER kitabýnýn arka kalýn kapaktaki yazýsý ilgimi çekmiþti:

   “Umudunu yitirme, þu hayatta bir þeyin bitiþi her zaman baþka bir þeyin baþlamasýna sebep olmuþtur.”

   Bu kitabýn arkasýndaki yine ayný sayfada da: ‘Hayata Bir Bardak Çay Molasý’ yazýyor. Ýyilik, sevgi, dostluk ve mutluluðu dile getiren 42 adet öyküden derleme bir eser. Kitaptan alýntýyla, Türk Edebiyatýmýzdan bir sanatçý olan Özdemir ASAF’ýn yazýsýyla ve yazýsýnýn sonundaki kendi þiiriyle merhaba diyelim:

BANA HAYATI ÖÐRETENLER

Yaþ 5

Anne ve babamýn birbirlerine baðýrmalarýnýn beni ne kadar korkuttuðunu öðrendim.

Yaþ 7

Meþrubat içerken gülersem, içtiðimin burnumdan geleceðini öðrendim.

Yaþ 12

Bir þeyin deðerini anlamanýn en iyi yolunun bir süre ondan yoksun kalmak olduðunu öðrendim.

Yaþ 13

Annemle babamýn el ele tutuþmalarýnýn ve öpüþmelerinin beni daima mutlu ettiðini öðrendim.

Yaþ 15

 Bazen hayvanlarýn kalbimi insanlardan daha fazla ýsýttýðýný öðrendim.

Yaþ 18

Ýlk gençlik yýllarýmýn keder, þaþkýnlýk, ýstýrap ve aþktan ibaret olduðunu öðrendim.

Yaþ 24

Aþkýn kalbimi kýrabileceðini ama buna deðer olduðunu öðrendim.

Yaþ 33

Bir arkadaþý kaybetmenin en kestirme yolunun ona ödünç para vermek olduðunu öðrendim.

Yaþ 36

Önemli olanýn baþkalarýnýn benim için ne düþündükleri deðil, benim kendi hakkýmda ne düþündüðüm olduðunu öðrendim.

Yaþ 38

Eþimin beni hâlâ sevdiðini, tabakta iki elma kaldýðýnda küçüðünü almasýndan anlayabileceðimi öðrendim.

Yaþ 41

Bir insanýn kendine olan güveninin, baþarýsýný büyük oranda etkilediðini öðrendim.

Yaþ 44

Annemin beni görmekten her seferinde sonsuz mutluluk duyduðunu öðrendim.

Yaþ 46

Yalnýzca minik bir kart göndererek bile birinin gönlünü aydýnlatabileceðimi öðrendim.

Yaþ 49

Herhangi bir iþi yaptýðýmdan daha iyi yapmaya çalýþtýðýmda, o iþin yaratýcýlýða dönüþtüðünü öðrendim.

Yaþ 50

Sevgi, evde üretilmemiþse, baþka yerde öðrenmenin çok güç olabileceðini öðrendim.

Yaþ 53

Ýnsanlarýn bana, izin verdiðim biçimde davrandýklarýný öðrendim.

Yaþ 55

Küçük kararlarý aklýmla, büyük kararlarý ise kalbimle almam gerektiðini öðrendim.

Yaþ 64

Mutluluðun parfüm gibi olduðunu, kendime bulaþtýrmadan baþkalarýna veremeyeceðimi öðrendim.

Yaþ 70

Ýyi kalpli ve sevecen olmanýn, mükemmel olmaktan daha iyi olduðunu öðrendim.

Yaþ 82

Sancýlar içinde kývransam bile baþkalarýna baþ aðrýsý olmamam gerektiðini öðrendim.

Yaþ 90

Kiminle evleneceðin kararýnýn hayatta verilen en önemli karar olduðunu öðrendim.

Yaþ 95

Öðrenmem gereken daha pek çok þeyler olduðunu öðrendim.

     Dün sabaha karþý kendimle konuþtum,

     Ben hep kendime çýkan bir yokuþtum,

     Yokuþun baþýnda bir düþman vardý,

     Onu vurmaya gittim, kendimle vuruþtum.

                         Özdemir Asaf

     Deneme tahtasý gibidir hayat, tamamen deneme yanýlmadan ibaret. ‘Deneme Tahtasý’ ve ‘Denemeyi Denemek’ adlý art arda yayýmladýðým deneme kitaplarýmýn isimlerini anýmsattý bana. Hayat; insana tecrübelerden dantel ördürüp azim ipliklerinden halý dokutturur, sonra da sabýr suyunu verip içine zamaný da katarak kendi avuçlarýmýza býrakýverir. Sebat, dirayet ile þekillenir kalp yuvamýz da. Her yaþýn ayrý güzelliði olduðu gibi hayatýn da acý tatlý bambaþka pýrýltýlarý vardýr.

     Ýlk gençlik anýlarý ile çocukluðun masum yýllarý hiç unutulmaz mesela. Kurabiye tadýndadýr ve kek kýrýntýlarýndan dökülen sevgi lokumu gibi tat verir yýllanmýþ anýlar. Eteklerimizde biriken her bir takvim yapraðý, apayrý yaþanmýþlýklarý ve yorgun mazinin günbatýmý albümünü filme çeker zihninizde. ‘Yaþ otuz beþ, yolun yarýsý…” diyen ünlü þairimiz bile yetmiþ yaþýný görebilmiþ ki biz kendimizce hesaplar yapýyoruz.

     Her anýn tadýný çýkarabilmeli aslýnda, bir ýsýrýmlýk çýtýr tadýnda gülümser yaþam. Çocukken çok sevdiðimiz balýk kraker ve badem krakerler gibi süslemeli hayat tabaðýmýzý. Eþimizin, ailemizin, çocuklarýmýzýn, kardeþ ve komþularýmýzýn bize sunduðu ýþýk bile sevgiyle yayýlýverir. Ýlim ýþýðý, mum ýþýðýný bastýrýr da gönüllerde kaybolur. Öðrenmemiz gereken pek çok þey vardýr ve hep sýrasýný bekler usulca. Sonbahar tadýndadýr anýlar. Yere dökülen her bir yaprak, aslýnda ömrümüzden geriye kalan takvim yapraklarýdýr. Sararan yapraklar salýndýkça insan da sararýr gibi yeni yaþýný karþýlar. Sonbahar mevsimi, gülüþlerini býrakýr ve eylül ile merhaba der. Ekim ayýnýn komþuluðu da sonbaharýn son ayý olan kasým ayýna koltuðunu býrakýr. Acýsýyla, ayazýyla ve soðuðuyla bir baþkadýr kasým. “Sevgi paltosuna sýmsýký sarýlýn da mutluluk eldivenlerinizi içinizde taþýyýp benimle ýsýnýn” dercesine býyýk altýndan gülümser.

     Hayatý öðrenmemizin sevinci adýna, yaþamý tecrübelerle yudumlamak adýna, onca ayaza ve yalnýz kalan sararmýþ aðaçlara raðmen: “Hoþ geldin kasým ayý, merhaba hayat!”