Şair deyince
Şair deyince
Ocakta közü vardır
Şekersiz bir kahveye
Diyecek sözü vardır
Kimseler görmez ama
Karanlığın içinde
Gündüzü vardır…
Şair deyince
Yanıktır cıgarası
Dalıp dalıp gider kafası
Uzaklarda
Çok uzaklarda
Efkârın gölgesinde
Demlenen hüznü vardır…
Şair deyince
Yüreğine dikey saplanır sözcükler
Kalemi leb-i derya
Ağzı sanma laf fukarası
Anlatılmaz cefası
Tükenmeyen sefası
Adamların en hası…
Şair deyince
Yağmurlu bir havada
Beyaz bulutların üzerinde
Fırtınanın ortasında
Okyanusun atında
Rüzgârın uğultusunda demler
Tavşankanı çayını…
Şair deyince
İnce bir çizgidir gözyaşıyla arası
Belki de dünyada insanların en hassası
Kalem kâğıt doludur
Nerede olsa masası
Memleket kadar büyüktür
Aklında ki tasası…
Şair deyince
Hep kalem kesiğidir
Parmaklarının arası
Geceleri uykusuz
Siyahın her rengine âşık
Bazen aç
Bazen susuz
Kursağından yutkunurken ihlası
Tavanları cıgara sarısı
Şair deyince
Hayatı ıskalamadan yaşarken
Bir kelimeye
Dünyayı sığdırmak yasası…
Âdem Efiloğlu