Online Üye
Online Ziyaretçi
çocuktum
çocuktum
ta ki içimdeki çocuk vuruluna kadar..
uçurtması olmayan bir iptim kendimce
karıştım önce aklıma sonra saklıma
mülteci kimliğim
bir ölüm bile etmese de
bir ömre sığacak kadar hiçliğimin izini sürdüm
suskunluğuma sus,
dağ bakışlı gururuma da nicedir pus oldum
neyleyim
ben böyleyim
maviyi öğrettiğim tüm kuşlar zamanla dost olsa da bana
z/amansızdı göğsümden
göç edişleri
çocuktum
karamelli süt kokardı ağzım çok ça
kağıttan kayıklar yüzdürürdüm
o dalgalı okyanus kokan saçlarımda
ta ki gökkuşağım
yorgun bir fahişenin köşesi kırık aynasında solana kadar
küf kokan nefesime dur diyemedim
olmadı
ki
artık güneşte yağmıyor kirpiklerime
neyleyim
ben böyleyim.
beni arasanız
bu kalabalığında sessiz
tıp ki benim gibi kimsesiz caddelerimin tavanına bakın
göreceksiniz
orada asılı çocukluğumu...
ilhanaşıcıağustosikibinonbeş