Ben öyle karnýmdan konuþmayý oldum olasý sevmedim ve beceremedim.
Huzur diyorum, huzur...
Artýk her sabah kalktýðýmda; savaþ, ölüm, zulüm, þiddet haberleri duymaktan ve okumaktan çok yýprandým.
Üzülüyorum elimde deðil, insaným nihayetinde.
Bir de ''Bu gün sana, yarýn bana!''
Etrafýmda onca mutsuz ve acý çeken insan varken; ben gülemiyorum!
Bilmem hiç dikkatinizi çekti mi; O fakir, fukara, masum insanlarýn göz yaþlarýnýn arkasýna gizledikleri garip mutluluk..
Onlar için bir dilim ekmek mutluluktur, bir bardak su, bir yudum nefes...
Gel gelelim bir güruh, onlarýn bu masum ihtiyaçlarýný bile çok görüyor ve üstlerine çullanýyor.
''Siz medeni deðilsiniz, modern deðilsiniz, dünyadan haberiniz yok...''
Sana ne be kardeþim; mutlu mu, huzurlu mu sen ona bak.

Hiç kimse senin doðrularýný kabul etmek zorunda deðil!

Hiç kimse senin gibi yaþamak, inanmak zorunda deðil!

Sana zarar vermiyorsa, toplumu rahatsýz etmiyorsa, býrak o da özgür yaþasýn öyle deðil mi?
Asýl sen baský yaparak, þiddet uygulayarak ona yaþamý dar ediyorsun.
Buna hakkýn var mý peki?
Yoksa üç kuruþluk menfaatin için mi, O zavallýlarýn yaþam haklarýný ellerinden almaya çalýþýyorsun.
Belli ki beklentilerin çok büyük ama onu ezerek elde ettiðin þeyler seni mutlu yapmaz!
Hani saygý deriz ya; Medeniyetin, Demokrasinin olmazsa olmazýdýr.
Zavallýlara gelince bu saygý, hoþgörü tamamen rafa kalkar.
''Yahu onlar ne anlar saygýdan?''
Yaratýlan her canlýya istisnasýz saygý duymak zorundasýnýz. 

Onlarýn her birinin bu evrende en az sizin kadar yaþamaya haklarý olduðunu kabul etmeniz gerekir.
ÝNSAN OLMANIN GEREÐÝ BUDUR!
Eðer onlarýn da sizin gibi medeni ve modern olmasýný istiyorsanýz; Kazandýðýnýz deðerleri onlara öðretmek boynunuzun borcudur.
Aksi halde siz insanlýða olan borcunuzu ödemediðiniz için SUÇLUSUNUZ!
Eðer siz bütün bu yaptýklarýnýzdan sonra hala ÝNSAN olduðunuzu iddia ediyorsanýz, ben SÝZDEN deðilim!