sen gittin ben þiir(leþ)tim

“sen bu satýrlarý okurken ben çok uzakta olacaðým” kliþesine inat
sana bu þiiri, sana çok yakýn bir yerden
ayný þehrin kanserli havasýný solurken yazdým

tendürdiyot sürülmüþ aðýr yaralý bir geceydi
çok uluslu bir inzivanýn cam kenarýna baðdaþ kurup oturmuþtu hüznüm
iþgal edilmiþ bir ülke gibi kahýrlýydým
cýzýrtýlý bir radyoda “ah Ýstanbul Ýstanbul olalý hiç görmedi böyle keder” diyordu Sezen Aksu
Ýstanbulu bilmemde Ankara bende görmüþtü böyle bir kederi
efkarým, yaðmalarkan beni baþtan aþaðý
arsýz bir kaldýrým çiçeði gibi 
kendiliðinden çözülüyordu imgelerin düðmeleri

geceydi… 
Rus ruleti oynar gibi sen olmasanda, seninle tetik düþürüyordum kalbime
celladýmla seviþiyordum
fersah fersah uzak olsakta birbirimize, öyle doluydumki seninle
her imgede buz daðýna çarpan titanik gibi gömülüyordum senin sularýna
kör býçaklar gibi sana bilenirken, dikiþ tutmaz yara gibi kanýyordum
sana bu þiiri, yokluðun aç kurtlar gibi ulurken yazdým

nal seslerinin korkutan gürültüsü ile içimden deli taylar geçiyordu 
ýrmaklarým taþýyordu yataðýndan
tusunami vurmuþ gibi çalkalanýyordu ruhum
delleniyordum… 
kasýrga olup camý çerçeveyi indirmek istiyordum
sonra birden durulup…
ateþ çemberinde bir akrep gibi 
zehrimi kendime banýyordum

içimin çekmecelerinden çýkartýrken o sararmýþ kaðýtlarý
zehirli atýklar gibi yanaklarýmdan süzülüyordu yokluðun
aðlýyordum…
tuz buz olmuþ hayaller kanýrtýyordu çivit mavi gözlerimi
bir dua gibi fýsýldýyordum adýný
el yazýnla bezenmiþ kaðýtlarý öpüp kokluyordum
sana bu þiiri, o gözyaþý lekeli mektuplarýný okurken yazdým

geceydi…
içinde yýrtýcýlarýn kol gezdiði kanlý bir suydu hayat
ayrýk otu gibi vahþi bir diken büyüdü içimde
dallarýma kara kuzgunlar kondu
bir doðum beklerken, binlerce ölüm çýrpýndý avuçlarýmda
senin cehennemine kavuþurum umuduyla… 
uçmayý deneyen yavru albatroslar gibi býraktým kendimi boþluða

sana bu þiiri, balinalar karaya vururken yazdým