Tiyatro salonu, sahnedeki piyanoya vuran spot ýþýðýyla aydýnlanmaktaydý. Gri tulum giymiþ temizlikçi kadýn ilerlemiþ yaþýna raðmen keyifle koltuk aralarýný süpürüyor, saða sola sýkýþtýrýlmýþ mendil, çikolata kâðýtlarýný topluyordu. Siyah kýyafetli kadýn piyanist elinde telefonla sahneye girdi. Gözleri ekranda öfkeyle mýrýldanýyordu. Temizlikçi sahneye baktý. Ne olduðunu anlamaya çalýþýyordu. Piyanist piyanoya yanaþtý. Ayakucuyla tabureyi kendine çekip oturdu. Mýrýldanmasý söylenmeye döndü. “Çýldýracaðýmmm!” Göz bebekleri kýzarmýþtý. Temizlikçi endiþelendi. Süpürgeyi býrakýp telaþla sahneye çýktý. Piyanist dur durak bilmeden yazýyordu. Temizlikçi usulca sokuldu. Baþýný uzattý. Piyanist fark etmedi. “Hanýmefendi iyi misiniz?” “Nasýl iyi olabilirim!” diye söze girip iliþkisinin en ince ayrýntýsýna kadar anlatmaya koyuldu. Bir yandan parmaklarý ekranda hýzla geziyor, mesaj üstüne mesaj gönderiyordu. Kendi kendine gülüyor, aniden kýzýyor, kendini suçlarken sevgilisine hakaret ediyordu. “Neymiþ iliþki tekdüze olmuþ, ritmi kaybolmuþ. Suçlusu benmiþim.” Temizlikçi kulaðý piyanistte soðukkanlý bir tavýrla piyano üzerindeki metronoma uzanýp çalýþtýrdý. Tik…..Tak…..Tik…..Tak Çubuk saða sola salýnýrken piyanist baþýný kaldýrdý. Temizlikçi taburenin ucuna oturdu. “Metronomun ritmi, bir sesin ardýndan bir anlýk sessizlik geldiði için var.” Metronomun ritmini önce hýzlandýrdý sonra yavaþlattý. “Ritm yavaþlasa da hýzlansa da sessizlik orada.” Piyanist bozuldu. Temizlikçi gülümsedi. Piyanist bir telefona bir temizlikçiye baktý. “Haklýsýn sanýrým. Þu mesajý da bir göndereyim…”