- Dilbirînim! diyordu.

            Adeta isyan ediyordu. Aþka karþý koymaya çalýþýyordu bunu görebiliyordunuz gözlerinde. Can çekiþir bir bakýþý vardý, denk gelirseniz onun bu ölümlü bakýþýna ellerinizin Fatiha için açýldýðýný ve dudaklarýnýzýn da Fatiha'yý okuduðunu müþahade ederdiniz. Þaþardýnýz halinize.

            Bir insana bu kadar mý yakýþýr hüzün?

            Bu kadar mý güzel taþýr hüznü bir adam?

            Onu ilk defa gören:

            - Ne güzeldir yüzün? diye sormadan edemezdi. Çünkü gözyaþlarýyla yýkanmýþ bir yüzün güzelliðiyle kýyas olabilecek baþka bir yüz yoktur.

            Yüzün abdestidir gözyaþý.

            Dilimize pelesenk oldu dilbîrinim.

            Evde odada, çarþýda pazarda, iþte güçte...

            Bir þarký gibi dilimdeydi.

            Bir dua..

            'Ben yaralýyým!' þifa isteyen kim?

            Ýçimizdeki devleri yerle bir eden...

            Hüznü bir saman çöpü gibi savurup yele veren...

            - Sen bana gönlü yaralý olma! demiþti sevdiði ona. Demiþti demesine ama o gönlü tarumar eden de baþkasý deðildi.

            Ýnsan açtýðý yarayý görmez.

            Kýrdýðý kalbi bilmez.

            Sevildiði kalbe acýmaz.

            Ona koyan da buydu kelimenin tam anlamýyla:

            ' En çok da sevdiði kýyar sevdiðine.'

            - Dilbirînim! diyordu. Figaný göðü yýrtýyordu, göðsü parçalýyordu. Bir kafese hapsedilmiþ bülbüldü onun yüreði. Kýracaktý demirden telleri, kaburgalarý. Göðüs kafesinde besliyordu en onulmaz duygularý. Orada saklýyordu sevgiliden miras kalan hüzünlerini.

            Bir el arýyordu belki de omzuna.

            Bir duvar arýyordu sýrtýný güvenle dayayacaðý...

            Rabbim, onu gören kendi derdine þükrederdi.

            Bir kula bunca yük?

            Kalp mi dayanýr?

            Damar mý kalýr; çatlar, çatlar!

            Üzülmüþtüm onun bu haline ama adým gibi de biliyordum ki halinden memnundu bu adam. Hüznüne ortak aramýyordu. Siz ona acýrdýnýz o da size acýrdý. Siz ona yanardýnýz o da derdi yetmezmiþ gibi size yanardý aðýr aðýr.

            - Dilbirînim! diyordu. Bunu söylerken gözleri aðlamaklýydý, sesi titrekti. Aklý baþýnda deðildi. Bir daðýn baþýný saran kara bulutlar gibiydi onun hali. Bir denizin ortasýnda kopan hortum gibiydi hali. 'Gönlü yaralýyým' demekti dilbîrinim.

            O gönlü yaralayan kimdi?

            O kalbi acýtan...

            O adamý yýkan...

            - Dokunmayýn bana! dedi.' Sormayýn ne haldeyim diye? Herkes kendi ateþini yüreðinde taþýr ve o ateþ vakti geldiðinde oturduðu kalbi de sarar. Yakar küle çevirir üst tuttuðu kalbi. Bazen bir kelime sadece bir kelime anlatýr her þeyi kusursuz ve eksiksiz bir þekilde.  Bazen bir gülüþ sadece bir dudak büküþ meramýný anlatýr kalbin aþikar bir þekilde. Ve bazen de yarým dahi olsa bir bakýþ cehenneme çevirmeye kafidir yüreði. Oysa saydýðým ve sayamadýðým onlarca sayfaya ne demeli? Gönül sayfalarým ýpýslak... Göðüm yaðmurlu, göðsüm aðlamaklý...' Onun yanýnda biraz daha kalsaydým eðer ben de 'Dilbirînim!' diye sayýklamaya baþlayacaktým. Her dünyanýn bir tane dilbirîni olmalý diye düþündüm. Ve elle gösterilmeli o da, kendisini gören hemen tanýmalý... Aþk böyledir iþte, gönlünüzü yakalayýverir ve zehirli bir sarmaþýk gibi sarar boydan boya. Kurtulabileceðini mi düþünürsün? Komik olursun sadece.

            - Dilbirînim! gönlü yaralýyým demektir. Daha da açacaksak olursak eðer bu kelimeyi 'Þifa dilemiyorum kendime.' demektir.