Adam bir yazdý, pir yazdý:

“beklenen bir kar yaðýþý gibi

üstüne baþýna düþesim var” diye. Ve hemen postaladý sevdiðine bu dizeleri. Özlem o kadar çoktu ki yüreði sýrýlsýklamdý. Sýksanýz bir sünger gibi onun yüreðini inanýn dize dize sevdiði akardý. Dize dize dizilirdi en güzel sözler, þiir olurdu dudaðýndan çýkanlar. Ýnsanýn kendisini tamamlayacaðý biri olmalý bu dünyada. Böyle düþünüyordu. Eksiklerini gidereceði ve bir yapbozun en önemli parçasý gibi buldu mu aradýðýný tamamlayabilmeli kendisini. Ve buldu mu böyle birisini asla býrakmamalýydý. Bir aðaç kökünün topraðý sarýp sarmaladýðý gibi sevdiðini sarýp sarmalamalýydý.

Ýçini bir jiletle çizer gibiydi. Rahatlatmak istercesine içini kazýyordu jiletle adeta. Kelimelerin iki yaný da keskindi. Can kesiðiydi yüreðindeki her yara. Yüreðini saran özlem kesiklerden sýzýyordu. Taze yarasýndan akýyordu ayrýlýklar. Buram buram hüzün kokuyordu adam. Her hali hüzne bandýrýlmýþ gibiydi.  Bir kadýn nasýl sevilir ve özlenir onun bu dünyadaki en güzel anlatýcýsýydý. Dayanamadý adam bir þeyler daha yazdý ve gönderdi sevdiðine:

“beklenen bir kar yaðýþý gibisin sevgili

havadaki sensizliði alýp götürecek…”

                Kadýn, adamdan gelen þiirli bir hava dalgasýna tutulmuþtu. Daðlarýna þiir yaðýyordu kadýnýn. Baðýna bahçesine… Yaþadýðý þehrine… Sokaðýna caddesine… Hislerine… Kirpiklerine… Saçlarýna…

Adamýn aklý fikri kadýndý.  Bir dava gibi sarýlmýþtý bütün yüreðiyle kadýna.  Þaþmaz bir inancý vardý adamýn kadýna, düþmez bir tavrý, sarsýlmaz bir hali… Dünya yýkýlsa takmazdý dikili tek taþý bile yoktu. Sevdiði kadýn yanýnda olsun yeterdi. Yansaydý bütün ormanlarý tek aðacý yoktu içinde. Sevdiði kadýn yanýnda olsun kâfiydi.

“duasýna çýktýðým aþkýndýr

kurak gönlümde

o kadar inanmýþým ki aþkýna

þemsiyesizim rabbe her el açýþýmda”

Bir kadýn bunlarýn kendisi için yazýldýðýný bilirse dünyanýn en zengini, en güzeli, en özeli olmaz da ne olur þimdi? Ruhu yýkanmaz mý boydan boya þiirle, ýslanmaz mý kalbi sevda sözleriyle? Bir gülücük gelip konmaz mý dudaklarýnýn kenarýna? Kirpiklerine varana deðin inciler dizilmez mi? Gerdanýna bir ben olmaz mý adamýn bir yan bakýþý? Þiirden tek taþý olan kaç kadýn vardýr yeryüzünde? Piraye bir, Leyla Erbil iki, Mona Roza üç, Mihriban dört, Tomris beþ, Ayten altý…

Þiir saðanaðýnda bir baþýnaydý kadýn. Dize dize ýslanýyordu. Yüzü gözü þiirle ýslanmýþtý, kaþý gözü þiire bulanmýþtý. Adam avucunda bir tutam þiir saklamýþ ve sevgilinin yüzüne üflemiþti sanki.

Kadýn bunlarý okusa göðerecekti illaki. Mesut olacaktý. Ya bunlarý ifade eden adama ne demeli? O yazacaðý her þeyin kadýnýn varlýðý karþýsýnda güdük kalacaðýný ve yazýlmamýþ binlerce, milyonlarca dizenin dahi kadýnýn güzelliðinin yanýnda sönük kalacaðýný iyi biliyordu. Çünkü adamýn gözünde kadýn yeryüzündeki en güzel þiirdi. Bercesteydi. Beytü’l gazeldi.

“sakýn bakma bir baþkasýna öyle þirin þirin

herkes ayak olmaya kalkar þiirine…”

Söz oyunlarý çoktu adamda ama kalbiydi söyledikleri. Kanýyordu þiirce… Yarasý içindeydi adamýn. Yâre ruþen kýlýyordu yazdýkça. Kâh bir kuþ oluyordu konuyordu kadýnýn kalbinin dallarýna gizlice, kâh bir þiir oluyordu konuyordu kadýnýn kalbinin ak sayfalarýna güzelce. Her þeyden azade özgürce ve güzelce seviyordu adam. Masumca.

“ sen var isen eðer o zaman cümle âlem bir mana ifade eder bana

sen yok isen eðer kaybedecek bir þeyim yoktur o zaman.”

Adam içindekileri son damlasýna kadar döktü.

Sonra üzerine bir garip hüzün çöktü.

Ve sustu.