Sen var olmaya çalýþýrken,

Ben kedilerin düþlerinde,

Mavi çatýlarda ,

Yýldýzlara basarak yürüyordum.

Yakamoz vuran denize attýðým her adým gibi,

Ürperiyordum,

Üþüyordum,

Var olmaya yeltenmediðin gecelerde.

Alevlenen duygularýma tercüman olamayan dilim,

Satýrlarca yazdýðým þiirleri yok sayan gözlerin,

Birde bal rengi gözlere sahip kedim ve ben var olmuþtuk.

Kavanozun dibinde biraz kahve,

Dolapta bir þiþe soda ve aðrý kesici býrakýyorum.

Balkon demirlerinden bacaklarýmý sarkýtýyorum,

Küçükken düþlediðim alt kattaki canavar gelir mi diye düþünmüyorum.

Tek düþündüðüm, üþüdüðüm , ürperdiðim sensin.

Sen uçsuz bucaksýz, kapkaranlýk bir denizsin.

Yumuþak nemli kumlara oturup ,                                                                                 

 Siyah torbalara gizlenen ruhlarýný yudumlayan insanlar ,

Bedenlerini karanlýk sulara atamayacak kadar çaresizler.

Gözleri yýldýzlardan önce kayan sevgilim,

Kocaman karanlýk sularýna çekiliyorum.

Ama bana verebileceðin bir damla suyun yokmuþ gibi hissediyorum.

Dünyanýn en güzel yeri senin yanýn ama,

Ellerim avucumda ,

Gelmemin yasak olduðu yerleri düþlüyorum.