Çocukken hayalini kurduðum bir gün daha gelip çattý. Aklým baþýma geldikçe korkmaya da baþlamýyor deðildim. Tek korkum alaturka tuvalete hiç alýþkýn olmamamdý. Hep altýma yapacaðým diye korkuyordum. Þimdi yüzleþme vakti geldi.

Gidiyordum. Karadeniz’in zümrütüne. Trabzon’a gidiyordum. Hem de en kutsalla gidiyordum. Asker olarak. Okulumdan dolayý biraz daha þanslý sayýlýrdým. Kýsa dönem yapacaktým. Küçükken “Ben asker olacaðým örtmenim.” Derdim. Þimdi ise “Çabuk geçer inþallah.” Diyorum.

Çok arkadaþým olmamýþtýr hayatým boyunca. Babam kiþisel aracý ile Ýzmir otogarýna býraktý. Babama oldum olasý bir kere bile seni seviyorum diyememiþ, sarýlamamýþtým. Kendimde en nefret ettiðim benliðimdir bu sanýrým. Sevgimi sevdiðim insanlara oldum olasý hiç göstermemiþimdir. Babama sýmsýký sarýldým. Kýz kardeþimin gözü dolmuþtu. Oysa üniversiteye giderken bana kýs kýs gülüyordu “Yataðýn, odan benim olacak.” Diye. Erkek kardeþim ise daha küçüktü. Bana “Abi bende büyüyünce þehit olacaðým.” Dedi. Ailecek güldük. Tabi ilk önce annemin bacaðýna sarýldý sonra gözlerinden yaþlar süzüldü. Sonra kucaðýma aldým. “Abim ben asker olacaðým.” Dedim. O da bana aðlamaklý sesi ile “Sen hepsinden iyisin abi. Sen þehit olabilirsin.” Dedi. Yine tebessüm ettik. Doyasýya öptüm. Kelimelerini öpebilseydim onlarý da öpecektim.

Otobüsün kendine has kokusu vardýr. Hep sevmiþimdir. O çay servisini beklememek için önden koltuk almýþtýk. Ama yine de sabýrsýzlanýyordum. Sanki tekerlekleri kareydi. Bisküvimi ve kahvemi aldým ve karanlýðýn süsü olan yýldýzlara bakmaya baþladým.

Sabah gözümü açtýðýmda terminale gelmiþtim. Simit aldým bir tane. Ve orduya ait servis aracýna binip karargâha doðru yola çýktýk. Ýzmir’in makisinden sonra Karadeniz’in yemyeþil ormanlarý bana yeni bir soluk getirmiþti.

Benim gibi kýsa dönem arkadaþlarla tanýþtým. Kimisi Týp okuyordu kimisi benim gibi Mühendislik. Çabucak kaynaþtýk. Herkes çok rahattý. Türkiye’nin terör bakýmýndan az olduðu bir yerdeydik. Hem burasý öyle bir yer ki daha on beþinde biz askerlere yardým eden ve bu yolda gözünü kýrpmadan þehit olan kiþilerin topraðýydý. Burada çakallar nasýl hüküm sürerdi ki zaten.

Eðitimler hiç kimsenin anlayamadýðý þekilde çabuk baþlamýþtý. Herkes þaþkýndý. Bazýlarýnýn gözünde garip bir korku vardý. Kimisinin nefesi týkanýyordu tempo koþularýnda. Kimisi antrenman sonrasý kusuyordu. Alýþkýn deðildik hiçbirimiz. Ben daha dün evimde kod yazýyordum. Þimdi ise askerdeydim. Sonradan öðrendiðimiz üzere devlet erkanýnýn Trabzon’u ziyaret edecekmiþ. Ve o erkana biz eskortluk yapacakmýþýz.

Sabah erkenden kalktýk. Ýçim kýpýr kýpýr. Sýðamýyordum koskoca koðuþa. Önceki günler yataktan kalktýðýmda donduðum yerde þimdi yanýyordum. Ellerim çok güzel kokuyordu. Aynaya baktým bu ben ben deðildim sanki. Keþke o suratý sevdiðim kýz da görseydi. Belki kelle paça içme isteðimi o kadar çabuk reddetmezdi.

Araca bindik. Arkadaþlarýmla akþam telefondan mobil savaþ oyunu oynamanýn planýný yapýyorduk. Daha doðrusu onlar yapýyorlardý. Ben de gülerek onlara ortak oluyor ama hiç oyuna ortak olamýyordum.  

Araçtan inmemiz istendi. 4 kiþi indik ve o erkanýn en önemli üyesinin arabasýnýn köþelerine yerleþtirildik.

Ayaklarým su toplamýþtý hissediyordum acýyordu. Ýlerledik, ilerledik…

Giriþ yapýlacaðý sýrada zümrüt kýrýldý, aðaçlar baðýrmaya baþladý. Sinek gibi yanýmdan bir þeyler geçiyordu. Keþke sinek gibi geçip gitselerdi. Ama biri arý gibi sokmuþtu beni.

Nefes almakta zorlanýyordum. Güçlükle nefes almaya çalýþýyordum. Ayaklarým uyuþuyordu. Ateþ böceklerine doðru yürüyordum. Bir kez daha soktu arý, bir kez daha ve bir kez daha…

Nefes alamamak kadar kötü bir þey yokmuþ onu anladým. Ve kimse size yardým edemiyor. Biri gelecek “Geçti.” Diyecek diye bekliyorsunuz. Ama onlar hala kurþun geçirmeyen arabayý korumaya devam ediyorlardý. Baðýrmak istiyorsunuz baðýramýyorsunuz sonra otopsi de çýkýyor tabi nefes almaya çalýþýrken ses tellerimi kopardýðým. Tek bir nefes almak için neyi vermezdim ki o an.

Sonra aklýma erkek kardeþim geldi bir anda. O an anlamýþtým onu. O baþýndan beri biliyor ve güveniyordu bana. Benim askerlikte en yüksek mevkiiyi, rütbeyi hak edeceðimi çok iyi biliyordu. Ama bu benim tebessüm etmeme engel olmadý ve son bir kahkaha attým. Gülmemin basýncý ile damarlarýmdan fýþkýran kan yüzüme hakim oldu ve her yeri kapladý. O an en sevdiðim renk cümbüþünü gördüm.

Kanýmýn kýrmýzýsý,Karadenizimin yeþili,Gök kubbenin mavisi…

Eren Bülbül ve bu ülke için can alýp can veren tüm asil kahramanlarýmýzýn anýsýna…

Sevgi ve rahmetle…