Bir sonbahar demindeyim.
Dalımda yapraklarım kuruyor sanki.
Yavaşça doluyor gözlerim.
Çiseliyip yere dökülüyor.
Çöken akşamın kızıl renginde.
Odamın duvarları siyaha boyanıyor.
Kafamın içinde dinmeyen bir uğultu.
Desibelini artıyor arafta kalmış gibiyim.
Çok erken yorulmuş misali.
Daha yolun yarısını yeni geçmişim.
Omuzlarım bedenime ağır geliyor.
Nedensiz bir şekilde.
İçim daralıp duruyor.
İnsanların uzağında.
Sessizce bir köşeye çekiliyorum.
Dışa sağır modunda.
Sadece iç sesimi duyabiliyorum.
Çatlayan depremin fay hatları.
Boşaltırken içimdeki biriken.
O enerjisini salıyor beni.
Oturduğum yerde sağa sola.
Yer kayıyor ayağım altında.
Oluşrturduğu o artçı sarsıntılarıyla.
