Sahil… Köpüklü dalgalar… Tek tük martýlar… Kuma daldýrýlan plastik kürek… Çocuk hevesle kovayý kumla dolduruyordu. Kürekle, kum dolu kovanýn üzerine birkaç defa vurup sýkýlaþtýrdý. Kovayý alýp dalgalarýn ulaþtýðý ýslak yerden az öteye kurduðu kalenin yanýna emekledi. Doðruldu. Kovayý ters çevirip önceden diktiði burcun yanýna yerleþtirdi. Yavaþça kovayý yukarý doðru çekti. Yan yana onlarca burç… Ýhtiþamlý bir kale… Çocuk ayaklandý. Þemsiye gölgesinde uzanmýþ çifte doðru el salladý. Seslenecek oldu. Ayak bileklerine kadar gelen kocaman bir dalga... Yerle bir olmuþ kale… Sahile karýþmýþ burçlar… Denize dönen dalga, vahim bir tablo… Çocuk dondu kaldý. Elden düþen kürek… “Neden ben!” Çocuk kovayý aldý. Öfkeyle atýlan kararlý adýmlar… Kýyýya iyice yanaþýp kuma daldýrdý. Avuç avuç doldurulan kum… Eliyle kovanýn aðzýný düzeltti. Fýrlayýp kale yerine koþtu. Çömelip kovayý ters çevirdi. Burcu dikecekken durdu. Baþýný kaldýrdý.