‘’ Zaman düþman safýna geçmiþ paralý askerler gibi. Yanýmýzda olmasý gerekenleri de alýp giden.’’

2 Ay Sonra,

Bursa yeþile sevdalý olduðu kadar beyaza da tutkundu. Her kýþ, masallarda sözü geçen aksakallý dedeler gibi bir hoþnutluk verirdi gönüllere.

Üç katlý eski bir binada üst katý diþ hekimliði, ikinci katý avukatlýk bürosu, birinci katý ise psikologluktu. Yunus Damla ile hafta içi her sabah bu eski yapý binaya geliyordu. Yunus karþý kaldýrýmda tezgâh açan simitçiden simitleri alýyordu. Ve caddenin en iþlek kahvehanesinden çaylarý alýyordu. Erkenden iþe geldikleri için vatandaþlar gelmeden kahvaltýlar çoktan yapýlmýþ oluyordu. 

Damla’nýn ofisinde kahvaltýlar yapýldýktan sonra, Yunus’un bürosunda kahveler içiliyordu. Serap avukat asistanýydý. Yunus’un yanýnda çalýþýyordu. Yunus ve Damla ile çok ýsýcak iliþki içerisindeydi. Kahveleri hep Serap hazýrlýyordu. Yunus ve Damla iþe geç gelecek olsa simitleri, çaylarý O alýyordu.

Damla, gelip gidenlerin seyrekleþtiði bir anda pencereden dýþarýyý izledi. Bursa’ya ilk kar düþüyordu. Damla heyecan içinde Yunus’un ofisine koþtu. Merdivenleri ikiþer ikiþer çýktý. Yunus, o anda bir dosyayý inceliyordu. Damla gelince bir an ona baktýlar. Oda da Yunus dýþýnda iki kiþi daha vardý. Damla odadakilere aldýrýþ etmeden adeta ortaya konuþur gibi kar yaðýyor dedi. O anda oda da bulunanlar bu çocuksu sevinci gülümseyerek karþýladýlar. Zaten Yunus da dosyayý incelemeyi bitirmiþti. Telefon numarasýný verip, istedikleri zaman kendisini arayabileceklerini söylemiþti. Odadakiler de teþekkürlerini iletip dýþarý çýktýlar.

Yunus, Damla’nýn pencereden dýþarýyý seyrediþine bakýp derinlere dalmýþtý. Okul yýllarýndan bir aný aklýna gelmiþti. Kar lapa lapa yaðýyordu. Arkadaþý Sabahattin ile bir yolunu bulup yarýn okula gitmemenin yolunu bulacaktý. Yunus, babasýnýn okul konusundaki hassasiyetini biliyor, onu defalarca aldatmaya çalýþtýðý için bu konuda ancak Sabahattin’in yardýmýyla iþin içinden çýkabileceðine inanýyordu. Dýþarýda olabildiðince kartopu oynadýlar. Elbiseleri iyice ýslandýktan sonra, eski Türk filmlerinden öðrendikleri taktiði uyguladýlar. Tebeþir tozu filmde iþe yaramýþsa burada da yarar diye düþündüler. O günün akþamý Yunus eve döndüðünde annesi ýslak elbiselerini sobanýn þiþlerine astý. Eliyle oðlunun alnýna dokundu. Yunus’un ateþi vardý. Mutfaða gidip tavuk çorbasý piþirdi. Ertesi sabah Yunus amacýna ulaþmýþtý. Lakin unuttuðu bir þey vardý. Sabahattin onun kadar baþarýlý olamamýþtý. Yunus, babasýnýn okula izin kaðýdý almaya gittiðinde her þeyi öðrendiðini annesinden duymuþtu. Yaptýðýndan çok utanýyordu. O gün hiç babasýnýn bulunduðu odaya gidememiþti utancýndan. Babasý onu yanýna çaðýrýp konuþmak istediðinde bir daha yapmayacaðýnýn sözünü verdi. Ve o günden sonra bir daha hiç okuldan kaçmadý. Ne kadar resmi tören varsa hepsinde yer aldý. Onun bu deðiþimi þerde de hayýr vardýr lafýný doðruluyordu.

Damla Yunus’un kendisini izlediðini görünce yüzü pembeleþmiþti. Yunus ona ne zaman böyle baksa o kaçýrýrdý bakýþlarýný. Olurda o bakýþlarýn tesiriyle kalbi yerinden çýkar korkusuyla.

Yunus aklýna gelen anýsýyla Uludað’a çýkmak istedi. Durumu Damla’ya ilettiðinde çok sevinmiþti. Ofisi kapattýklarý gibi Tatil için yola çýktýlar. Yanlarýna Sertap’ý da alarak…

Uludað’a çýktýklarýnda iki ayrý oda tuttular. Damla ve Sertap odalarýna çekildiler. Yunus da odasýna gidip eþyalarý yerleþtirdi. Yataðýna uzanýp yanýnda getirdiði kitaplardan bir tanesini seçip okumak istedi. Ahmet Hamdi Tanpýnar’ýn ‘’Beþ Þehir’’ kitabýný okuyordu. Okudukça içine dolan aþkla daha bir sarýlýyordu kitabýn o þefkatli kollarýna.

Yunus babasýnýn kitaplýðýnda bulunan kitaplarý okudukça, büyüdüðünde kendisine ait bir kitaplýðýnýn bulunmasý gerektiðini düþünüyordu. Bugün o emeline kavuþmuþtu. Evinin bir odasýný kitaplara ayýrmýþtý. Ne zaman kederli olsa, o odaya girip kitaplýktan rastgele bir kitap seçip okurdu. Okuduðu kitapla biraz olsun sýyrýlýrdý hayatýn çekilmez gerçeklerinden. Kendisini kitaplarýn büyülü tesirine býrakýrdý.

Damla çift yataklý bir oda seçmiþti. Sertap yataðýnda kulaklýðýný takýp müzik dinlerken, Damla'da Selim Ýleri’nin ‘’ Dostluklarýn Son Günü’’ kitabýný okuyordu.

Yunus, iki aydýr kardeþinden ayrý yaþýyordu. Kardeþi kendisini gezmeye vermiþti. Arada bir arayýp sorardý abisini. Yunus, bu kýsa telefon görüþmelerine raðmen þükrederdi kardeþinin iyi olduðuna. O ailesinden geriye kalan yegâne varlýktý. Onun mutlu olmasý için elinden gelen her þeyi yapabilirdi.

Damla’nýn ailesi düðün tarihini erkene almak istiyordu. Yasin Yunus’u sevmiþti. Onda gençliðini görüyordu. Damadý olacak adam da týpký kendisi gibi haksýzlýða gelemiyordu. Nerede bir mazlum varsa onun sýkýntýsýný kendi sýkýntýsý olarak görüyordu. Damla’yý arayýp durumu ilettiðinde Damla Yunus’a sürpriz yapmak istiyordu.. Yazý beklemek zorunda deðillerdi. Ýlkbaharýn tabiata can verdiði anda, onlarda filizlenip çiçek açacaklardý aðaçlar gibi. Dünya evine gireceklerdi.

Damla’nýn içi içine sýðmýyordu. Bir an evvel akþam olmasýný istiyordu. Akþam yemeðinde durumu Yunus’a açacaktý. Sevdiðinin tepkisini çok merak ediyordu. Ama öncesinde tatilin tadýný çýkarmak lazýmdý.

Kayak yapýlan alana geldiklerinde Yunus kaymak istemedi ilkin, daha önce hiç denemediði bir þeydi kaymak. Sevdiðine mahcup olmamak adýna geri durmak istedi. Damla’nýn ýsrarýna dayanamayýp denemeye koyuldu. Damla Yunus’un kayarken, yere düþmelerine gülüyor diðer yandan da deneye deneye erkenden öðrenebildiðine þaþýyordu. Birkaç denemden sonra Yunus artýk kendi baþýna belli bir yere kadar kayabiliyordu.

Akþam olduðunda Yunus yemek yiyebileceði bir yer arýyordu. Sertap çifti baþ baþa býrakýp odasýna çekildi. Damla yemek yedikleri sýrada durumu Yunus’a açmýþtý. Yunus çok heyecanlanmýþtý. Damla’ya kaç kere sarýldý hatýrlamýyordu bile. Aþk sarhoþu olmuþtu. Yemek bittiðinde odalarýna çekildiler.

Mektup sýrasý Yunus’undu. Yunus sevdiðine bir mektup yazdý. Telefonla sevdiðini aradý. Mektubu verdi.

Damla yataðýna geçti. Heyecanla açtý sevdiðinin mektubunu. Okumadan önce içine çekti doyasýya. Sevdiðinin kokusu sinmiþti mektuba. Ýstediði kadar yakýn olsunlar birbirlerine. Aralarýnda hala mesafe vardý. Evlenene kadar da bu böyle olacaktý. Mektupta þunlar yazýyordu.

‘’ Merhaba Gönlümün Baþ Köþesi,

  Bana yazdýðýn mektuplarý kaç kez okudum yeni baþtan bilmiyorum. Her okuduðumda ilk kez duymuþçasýna þaþýrýyorum. Öylesine iþliyor ki içime. Kendimden geçip sana gelmem an meselesi diyorum!

Korkuyla ümit arasý o emsalsiz yakarýþ. O ince çizgide seni bekliyorum. Sen ve beni biz kýlmak için yaratana niyazda bulunuyorum.

 Evlenmemize sayýlý günler kaldý. Bugünlerde terhis olmasýna sayýlý günler kalan bir asker gibi günleri sayýyorum. Kalbimde bin bir heyecan ile sabahý zor ediyorum.   Öylesine seninle doluyum ki, beni sorsan nerede olduðumu söyleyemem. 

Umudumun tükendiði anda tünelin sonundaki ýþýk gibisin. Ne zaman düþsem bir çýkmaza yolumu sende buluyorum. Her yol sana çýkýyor. Sende yolumu buluyorum. Bir tek sende yola geliyorum…

Her gün bir yenisi daha ekleniyor mutluluðuma. Ýyi ki hayatýmdasýn. Seni çok seviyorum’’

Devam Edecek...