Sýrrýný verme sakýn, gün gelir vurur seni,

Söz niyaza ermede, kimseye yetiþmiyor.

Sebat et ey giryaným, elbet Hak görür seni,

Yanarsa çeraðlarýn, uzletin yatýþmýyor.

Kime ihtiram etsek, derdimi kime açsak,

Karanlýk hayallerde, maya tutuyor maya.

Yeter mi þu ömrümüz, yine de sevgi saçsak,

Yetmiyor yetiþmiyor, sabýr nefes almaya.

Karanlýk sokaklarýn, sessizce bekleyiþi,

Kalplerin ortasýný, tam ikiye bölüyor.

Feleðin her gününe, çileler ekleyiþi,

Sabrýný elek gibi, her yerinden deliyor.

Kýrýldýk her köþeden, aðladýk gözümüz sel,

Bir boþluðun içinde, kýrýlmýþ kanatlarým.

Aman diye söz desem, uzanýr mý bir dost el,

Sevinir   huzur bulur, bütün vücut hatlarým.

Ben benden vaz geçmedim, sevgi dolu her sözüm,

Umudun  yelkenine,  vurup   rüzgar olmuþum.

Tövbelere   meyilde,  Adem’e  benzer  özüm,

Sordum kendi kendime, acep nasýl kulmuþum.

Adem Efiloðlu