Bilir misin
Yetim
çocukların gözyaşları karıştığında toprağa
Toprak kıyametine
ağlarmış
Bir toprak
bilirmiş kadrimizi
Bir toprak…
Alnımın
ortasına kazınmış sızıların
Karanlıklarından
geçtim
Gülersem
bile kahkahalarım ağlar benim
Beyaz bir
kağıda
Karbeyazı
düşer gözyaşlarım
Çünkü ben
Hem öksüz
hem yetimim…
Kaderimi
bağrımın ortasına bıçak gibi sapladılar
Habilin
soluğunu içtim
Ölüm
ayalarımda nöbet tuttu
Çilemize bulaştırdılar
çocukluğumuzu
Gölgelerime
saklandı isyanlarım
Tepeden
tırnağa
Yapayalnız
kaldım…
Merak etme
Kendine
hükmünü kesmişliğim var
Ebede
öykünmüşlüğüm
Yaşamak ve
sevmek gibi büyük bir nedenim
İsrafilin
suru üflemesini bekliyorum
Düğünüm
diye…
Yetim
çocukların gözyaşları karıştığında toprağa
Tarihin
izleri silinir zamandan
Bir hicran
yarası şahlanır damarlarımda
Öyle böyle
değil cancağazım
Kaç
zamandır böyle
Kendimle
kavgadayım…
Adem Efiloğlu