12 Yaþýnda daha, önce hiç görmediðim bir þehre o þehrin bir ilçesine ve o ilçenin de bir köyüne orta okul okumak için babam tarafýndan götürülüp en büyük halama býrakýldým. Daha çocuktum, anne baba sevgisine muhtaç yaþtaydým. Annemin babamýn benden baþka dört çocuðu daha vardý. Günlük iþleri ve 4 çocuk onlara benim yokluðumu pek hissettirmiyordu. Fakat onlarýn yokluðunu ben çocuk bedenimde tüm hücrelerimde hissediyordum. 12 yaþýndan öncesini pek hatýrlamýyorum ama 12 yaþýndan sonra annemin dizine yattýðýmý ve baþýmýn okþandýðýný hiç hatýrlamýyorum...
Büyük halamýn yanýnda 2-3 ay kadar kaldým sonra 3 numaralý halam da o köye geldi.  6-7 ay kadar da onlarda kaldým. Ortaokul 2 ve 3. Sýnýfta ise ayný köyde ikamet 2 numaralý halamýn yanýnda kaldým.
Köy ile ilçenin arasý 2.km idi. Hergün sabah namazý vakti yola çýkar akþam köye dönerdik. 2. Ve 3. Sýnýflarda yarým gün bir ciðerci lokantasýnda öðlen yemeði karþýlýðý ve cüzi bir haftalýk ile (ocakbaþý) çalýþtým.
Bu ayrýlýk 300 km. Mesafeli seyhatleri tek baþýma yapmamdan ve kendi kararlarýmý kendim almamdan dolayý özgüvenimi kendi çabalarým ile ayakta durabilme becerilerimi geliþtirdi... Fakat sevgi þefkat hislerimi anne ve baba yerine hala ve eniþtem de bulmaya çalýþtým. Ortaokul da çekilmiþ olduðum bir kaç resim var. Daha yeni fark ediyorum, O resimlerde hep boynu bükük ve ceketimin düðmeleri kopuk olduðundan  ceketimin önünü elimle tutup kapatmýþým.... Annem olsaydý boynum bükük  ceketimde düðmesiz olmazdý...
Babam olsaydý Yatýlý öðretmen okulu sýnavýna Adana ya gideceðime, kozana gönderen sarhoþ bir velim olmazdý...can sýkýntýsýna 2 gün yemeden içmeden ölü gibi uyumazdým...O gün belki hayatýmýn akýþý deðiþecekti...3 yýl ayrýlýk ister istemez aile arasýna bir mesafe koyuyor..Fakat hayatýmda en önemli özelliðim olan mücadeleci ruhumu bu ayrýlýða borçluyum. Lise yýllarým ailemle birlikteydi fakat Annemin talihsiz bir kaza geçirmesi ve yaklaþýk 1 yýl süren tedavi süreci beni yine anne sevgisinden mahrum etti. Lise 3 de koca adam oluyorsun annenin dizine yatmaya saçlarýný okþatmaya utanýyorsun... Sonra üniversite ve yine gurbet...sonrasý biraz evde biraz gurbette ve 18 ay askerlik...askerlik sonrasý iþ hayatý  haftalýk seyehatler (pazarlama)...
Ve evlilik...kendi ailemi kuruyorum... Anne, baba þefkati nin kayýp olan yýllarýný telafi etme þansým bitiyor... Çünkü artýk benim kendi aile mücadelem baþlýyor...
Güçlü bir karekter, mücadeleci bir ruh, çalýþtýðý yerlerde daima takdir edilen, sevilen sayýlan biri olmak, 12 yaþýna kadar olan aile terbiyesi ve sonrasý bu yaþantýnýn bana kazandýrdýðý en güzel hasletlerdir..
Ýnsan olarak çok yönüm tamam çok þükür fakat aile sevgisi ve þefkati eksik...
Çok tuaf 33 yýldýr iþ hayatýndayým bunun 30 yýlýný yönetici olarak çalýþtým. Toplantýlarýmda, yada karþýlaþtýðým problemlerde, kiþileri ölçme deðerlendirmede hep rahmetli dedemin öðretileri bana ýþýk oldu. Dedem bana annemden babamdan daha yakýnmýþ...
Biz dedemler ile ayný avluda yaþadýk çocukluðumuz onlarla birlikte geçti. Oradan þahidim ve biliyorum ben ve kardeþlerim dedemin ve nenemin yanýnda halalarýmýn çocuklarýndan farklýydýk ve bunu çok açýk bir þekilde hissediyorduk. Bize karþý  olumlu yönde ayrýcalýklý davranýyorlardý... Bende evlendikten sonra  10 yýl ailemle yakýn oturdum. 3 kýzým oldu orada yaþadýðýmýz süre içerisinde dede, nene sevgisi ve þefkat ayrýcalýðýndan benim kýzlarým da faydalandý...2000 yýlýndan bu yanada gayet doðal olarak en yakýndakiler faydalanýyor, faydalanmalý...Bu durumu bilen biri olarak bunu destekliyorum. Benim güçlü ve kararlý duruþum iþini bilen adam gibi görünüþüm ticari hayatta baþarýsýz olup iflas ettiðimde çevremin bana inanmamasýna sebep oldu.
Küçük kýzým 1,5 yaþýndaydý son 2-3 ay ona süt alacak paramýz yoktu, 1 ekmeði 3 gün yiyorduk kimsenin umurunda deðildik. Ailemle altlý üstlü oturuyorduk pazar masrafý göremediðimizin farkýnda bile deðillerdi....Benim o þehri terk ediþim bundandýr... Ne zaman  kapýya kamyon yanaþtý o zaman iþin ciddiyetini anladýlar fakat geçmiþ olsun....