Uyuyamadý bütün gece. Neredeyse týrnaklarýný yiye yiye bitirmiþti. Duyduklarý onu oldukça tedirgin etmiþti. Ne yapýp edip, bütün hünerini sergileyerek Recep’i elinde tutmalýydý. En kýzýlýnda sabahýn kalkýp, aceleyle giyindi. Kahvaltý bile yapmadan kaskýný takýp, motoruna atladý. Soluðu adamýn evinin kapýsýnda aldý. Uzun zamandýr peþindeydi ve tam zafere ulaþacakken o kýz aralarýna girmiþti. Recep’i kimselere yar edemezdi.

Zile bastý defalarca uzun uzun. Kapý açýlmayýnca, aradý. Ulaþýlamýyordu. Elleri titremeye baþladý. Sürekli senaryolar üretiyordu zihni. “Nerede bu adam ya? Yoksa o kýzla mý beraber?“ Düþüncesi yiyip bitirmiþti onu. Atladý motoruna, son gazla, þirkete geldi. Giriþteki sarýþýn kadýna öfkeyle:

-Recep Bey odasýnda mý?

-Evet odasýndalar. Az önce geldiler. Oturun haber verelim geldiðinizi.

-Hayýr, gerek yok! Biliyor kendisi.

Amacý habersizce gidip, orada olduðuna inandýðý kýzla basmaktý. Asansörler arýzalýydý. Ýkiþer üçer çýktý merdivenleri. Teklifsizce açtý kapýyý. Recep’i iþ yerinden genç bir kadýnla aðýz aðýza konuþurken yakaladý. Ama o kafasýna taktýðý kýz orada yoktu.

Aniden odaya giren Özen’i görünce ne yapacaklarýný þaþýrdýlar. Kadýn kurumlu bir edayla kalktý ve hiçbir þey demeden çýktý odadan.

-Bu ne demek oluyor? Benim odama nasýl izinsiz girebilirsin?

-Asýl sen söyle bakalým.  Bu ne demek oluyor? Þimdi bir de bu mu çýktý baþýma?

Þiddetle baðýran kadýnýn hesap soran sesi dýþarýya taþýyordu. Kendisini kaybetmiþti. Gelip geçenler içeriye göz atýp, olup biteni anlamaya çalýþýyordu. Bunu fark eden Recep, sertçe kapattý kapýyý.

-Ya bir sakin olur musun sen? Herkes bizi dinliyor. Otoritemi zedeliyorsun. Olay nedir bir anlat bakalým. Otur þuraya!

-O kýzla aranda ne var? Balgam atar gibi çýkmýþtý aðzýndan sözcükler.

-Hangi kýz yaa? Ýþ için konuþmaya gelmiþti kadýn sadece.

Elindeki kaský fýrlatýp attý yere. Zeminde tok bir ses çýkararak, yuvarlanýp bir köþeye sindi.

-Onu demiyorum!

Recep kadýnýn tarifsiz siniri karþýsýnda ürktü. Ýþ yerindeki itibar ve otoritesini düþürebilir, onu rezil edebilirdi her an bu tavrý.

-Özen! Dýþarýda konuþalým. Ýþ yerinde olmaz. Hadi iþinin baþýna dön. Sakin ol!

-Býrak beni! Þimdi konuþacaksýn benimle þimdi!

Gözleri yuvasýndan çýkmýþ, yerine dönmemek için direniyordu. Sabrýnýn sonuna gelen Recep, sesinin tonunu yükselterek:

-Kýzým sen kimsin be! Bana hesap sorma hakkýný nereden aldýn? Haberim olmayan bir konuda hem de!

-Senin o kýzla aranda bir þey var. Ben biliyorum. Aptal yok karþýnda!

-Ne kýzý? Ne saçmalýyorsun?

-Kazým Bey’in kýzý iþte! Her þeyi biliyorum.

Masadaki eþyalarý saða sola daðýttý. Deri koltuða çöküp, gözyaþlarýna boðuldu. Gözlerinden yaþlarla birlikte boyalarý da akýyor, yüzünün gerçek hali ortaya çýkýyordu. Akan burnunu elinin tersiyle silince; Recep masanýn gözünden peçete kutusunu çýkartýp uzattý.

-Aldatýyorsun beni. Biliyorum!

Artýk ne söylediðinin o da farkýnda deðildi. Gözyaþlarý sözcüklerini boðuyordu. Recep hayretle, sessizce inceledi kadýný.

“Birkaç kere yattýk ulan seninle altý üstü! Bu neymiþ böyle üzerimde hak iddia etmeler. Bu cesareti nereden alýyorsun? Þu þirkette her yattýðýmla sevgili olsaydým… Kazým Bey’in kýzý demek ki mevzuu. Aman aramý iyi tutayým da. Geleceðimi riske atamam. Kazým Bey’in varlýðýna ihtiyacým var. Kýz da harika, çok güzel biri. Kazým Bey’in de haberi var mý acaba bu söylentilerden? Þuna bak ya, nasýl da aðlýyor, kendisini paralýyor. Ulan deðer mi benim için? Kendisini de ne çok önemsiyor. Suratýna bakýlmýyor ya, maksat iþimiz görülsün.”

Düþüncelerinden sýyrýldýðýnda Özen de sakinleþmiþ, koltuðun derisi ile oynuyordu. Recep hafifçe öksürüp:

-Bak Özen. Benim kimseyle aramda bir þey yok. Nereden uydurdun hiç anlayamadým.

-Gördüm!  O kýza nasýl baktýðýný, onun da nasýl bakýp güldüðünü.

-Tamam, yeter artýk be! Hadi git evine dinlen. Bugünlük teknik bir iþimiz yok. Ýhtiyaç olmaz sana.

 Çantasýndan çýkardýðý aynaya bakarak yüzünü temizledi. Kýrmýzý, ucuz bir ruj sürdü dudaðýna.

-Tamam. Akþama gelir misin?  Dedi burnunu çekerek.

-Sen gelsen olmaz mý? Yorgunum caným. Ama þimdiden söyleyeyim, kalamazsýn.

-Tamam.

Yere düþen kaskýný alýp, kalçalarýný bir o yana bir bu yana hoplatarak indi merdivenleri. Þirketten rahatlamýþ olarak çýktý.

Ailesi yýllardýr yardým etmiyordu ona. Para problemi vardý. Baþýnýn çaresine bakmak zorundaydý. Çalýþtýðý yerden aldýðý ücretle hayatta geçinemezdi. Geçmiþinde, üniversite yýllarýnda kazandýðý alýþkanlýkla baþka bir iþte de çalýþýyordu. Bu iþe baþladýðýnda ilk zamanlar çok utanýrdý. Sonralarý alýþtý iyice. Zevk bile alýr oldu. Kimle olacaðýnýn kararýný kendisi veriyordu en azýndan. Ve þartlarý da o belirliyordu. Ailesi ve yakýn çevresi bilmiyordu bu durumunu. Sadece çalýþtýðý yerlerdeki zengin patronlarý bilirdi. Recep’e takýlý kalmýþtý son zamanlarda. Seviyor muydu? Ondan bile emin deðildi. Alýþkanlýktý belki de.

Telefonu çaldý. Müþterilerinden biriydi arayan. Þimdi zamaný deðildi. Açmadý telefonunu. Ne yapýp edip, Recep’i elde etmeliydi. “Keþke yatmasaydým onunla hemen! Birazcýk peþimden koþtursaydým. Þimdi çok kýymetli olurdum. Kafama tüküreyim! Akýl yok ki!” Bulanýk zihninin tam ortasýnda Kazým Bey’in kýzý oturuyordu. Kendisine “ Ya sen kimsin ki? Bir bana bak bir de kendine.” Diyordu sýrýtarak. Siniri, motorun üstünde gaza basýp hýz yaptýkça hafifliyordu ancak.

Recep, ofisin penceresinden sokaðýn gürültüsünü dinlerken, aklýna Kazým Bey’i aramak geldi. Yüzüne takýndýðý sahtekâr gülüþ, sesine de yansýyordu.

-Alo… Kazým Bey nasýlsýnýz?

-Ýyiyim delikanlý. Sað olasýn. Sen nasýlsýn?

-Ýyiyim efendim. Size gerçekten minnettarým, bizi tercih ettiðiniz için. Þirketim sizi mahcup etmeyecektir. Ne yapsam, ne söylesem azdýr efendim.

Ezberindeki cümleleri tek tek sýraladý. Sessizlik anýndan faydalanan Kazým Bey:

-Teþekküre lüzum yok evlat.

 Tam zamanýydý þimdi Kazým Bey’in gözüne girmenin. Sahtekâr sesine sevecenlik ekleyerek:

-Efendim. Biliyorsunuz bizim þirkette çalýþan Özen Haným var. O bana kýzýnýz hakkýnda bir þeyler söyledi. Sanki kýzýnýzla aramýzda bir þey varmýþ gibi imada bulundu.

Sözünü býçak gibi sert bir üslupla kesen Kazým Bey:

-Senin aðzýndan çýkaný kulaðýn duyuyor mu delikanlý? Sen kimsin de kýzýmla aranýzda bir þey olacakmýþ? Bana bir kaltaðýn aðzýyla konuþma. Haddini bil. Edepsizlik yapma!

Korkudan ne diyeceðini bilemedi Recep. Böyle bir karþýlýk beklemiyordu hiç. Dili tutuldu. Þaþkýndý.

-Yok, olur mu efendim öyle þey? Uyduruyor iþte kahpe! Ben sizin kýzýnýzý bilmez miyim? O çok hanýmefendi ve farklýdýr. Benim haddime mi?

Bir pot daha kýrmýþtý þaþkýnlýðýndan.

-Sen benim kýzýmýn farklýlýðýný nereden bileceksin be!

-Yani þey efendim. Bu özen dedikodu çýkararak aramýzý bozmaya çalýþýyor. Onu arz etmek istedim. Siz bizim her þeyimizsiniz. Ben sizlere laf getirir miyim hiç? Yanlýþ anlamayýn beni ne olur.

Sýrtý ter içinde kalmýþtý. Eli ayaðý titriyordu.

-Kapat be! Daha fazla uzatma. Piþman ederim seni. Benim kýzým sizin aðzýnýza alamayacaðýnýz kadar yüksek bir yerdedir. Haddinizi bilin. Bir daha duymayayým Recep Efendi! Yoksa çok fena olur!

Deyip yüzüne kapattý telefonu.

Terlerini kurulamaya çalýþan Recep  “Ulan berbat ettim her þeyi. Ne salak, beceriksiz adamým ben!”

Þirketten çýkar çýkmaz eve attý kendisini. Mutfakta yemek yapan Özen’i görünce gerildi. Her þeyin sebebi o deðil miydi?

-Anahtarý kimden aldýn sen?

Rahatsýz olmuþtu evine böyle izinsiz girilmesinden.

 Kýrýtarak gelip, adamýn boynuna sarýldý.

-Buldum iþte aþkým. Sana sürpriz yapmak istedim. Sevinmedin mi yoksa?

-Sevindim. Yemekte ne var?

Sessizce yenilen yemeðin ardýndan, elindeki kürdanla diþlerini karýþtýran Recep:

-Bak Özen! Senin bazý davranýþlarýn þirketimin geleceðini tehlikeye atýyor.  Derken odayý sarsan bir ses çýktý boðazýndan. Midesi biraz olsun rahatlamýþtý. Göbeðini kaþýdý.

-Hangi davranýþlarýmmýþ onlar? Söyler misin?

-Bir sakin ol ya kýzým. Kazým Bey benim için çok önemlidir. Senin saçma kýskançlýklarýnla geleceðimi riske atamam. Bak Özen! Biz seninle sevgili deðiliz. Sadece yatýyoruz. Bir iliþki bile yaþamýyoruz. Yanlýþ mý söylediklerim?

Cevap vermeden, derin derin soluyup, boþ bakýþlarla bakýyordu adama.

-Umarým anlýyorsundur beni. Seninle bir iliþkimiz yok! Rica ediyorum bu davranýþlarýndan vazgeç. Ya da artýk görüþmeyelim.

-Görüþmemek mi? Hayýr, olmaz. Tamam… Tamam… Söz. Bir daha asla kýskançlýk yapmayacaðým.

Ýçten içe sevindi Recep. Bu kolay kolaydý iþte kadýnlarý eline düþürmesi. Gerinerek kalktý masadan. Dolaptan çýkardýðý sodayý kafasýna dikip, koltuða yayýldý. Esneyerek:

-Ýyi haydi bulaþýklarý yýka o zaman. Dedi.

Ayaklarýný uzatýp televizyon izlemeye baþladý keyifle. Ýþi biten Özen, geldi, yanýna sokuldu kedi gibi. Koltuk üzerinde birlikte oldular. Beþ dakika sonra kenara itti kadýný. Yeniden ayaklarýný uzatýp televizyon kanallarýnda dolaþmaya baþladý.  Kadýnýn yüzüne bir kez bile bakmýyordu. Saçma sapan bir programa kahkahalarla gülmekle meþguldü.

-Özen! Ya geç oldu. Yorgunum yatacaðým. Evine git sen hadi.

-Bari duþ alsaydým. 

Dedi Özen koltuðun köþesinde büzülüp kaldýðý yerden, ezik bir sesle.

-Duþta sorun var ya yavrum. Kusura bakmýyorsun deðil mi? Gerçekten çok yorgunum uyumam lazým.

-Yok bakmýyorum.

-Ha Özen! Masada para var. Bu aralar sýkýþýðýz, biliyorsun. Haydi, görüþürüz yarýn þirkette.

Yavaþ yavaþ üzerini giyinip kalktý. Bir köþede duran kaskýný alýp usulca çýktý evden. Parayý avuçlarýnda sýkýþtýrdý.

“Sen kimsin lan! Aklý sýra beni kafalayacak!”

Kendi kendine söylenerek mutfaða geçip, mýsýr patlattý keyifle. Aklýnda Kazým Bey’in gücünü daima kullanabilmek için planlar vardý.  Ne yapýp edip Kazým Bey’in kýzýyla yakýn olmalýydý. Ardýndan bir gülümseme kapladý tilki yüzünü. “ Þu karýnýn aklýma soktuðuna bak ya! Ýyi oldu, iyi.“ Dedi ve umudun verdiði rahatlýkla, göbeðindeki patlamýþ mýsýrla televizyon karþýsýnda horuldamaya baþladý.