Online Üye
Online Ziyaretçi
kendime
söyletiyorum
mümkün
mü bir kerede
her şey
olmak
beni
dinlemeden uzaklara gittin
bir
merminin çarpması kadar
sarsıldım
,düştüm ,yerdeyim
kendime
gelemedim
kalbim parçalanıyor
yaz esintisi kuşlar geçiyor
sahile vuran dalgalar sesleniyor
gökdelenler işgal etmiş şehri
ve senin terk edişin
karanlık çökünce ara beni
neredesin ?
habersiz kaldığım her gün
ne şehri görüyorum
ne de hayattan sesler duyuyorum
yaşamıyorum
yalan söylüyorum kendime
acı çekmiyorum diye
gece yarısı yağmuru başladı
ağaçlara camlara vuruyor
bir haber senden bekliyorum
kapıları pencereleri açtım
kendi kendime söyleniyorum…
mustafa kaya
14.11.2020 / Üsküdar