Gözlerinden geçiyordum
Gece uyanıyor
Gündüz dans ediyordu
Kırgın bir baharı özlüyorken
Çiçekler büküyordu boynunu
Ağlıyordum…
Gözlerinden geçiyordum
Elleri nasırlı bulutlar ısmarlayıp
Buz gibi damlalarıyla buluşuyorduk
yağmurun
Sokakların ıssızlığına aldırmıyordum
Hülasası hepi topu yalnızlık olan
vakitte
Gül gibi geçinip gidiyordum kendimle…
Gözlerinden geçiyordum
İlkbaharı muştuluyor göçmen kuşlar
Kirpiklerim kanat takıyor bütün
gitmelere
Parmaklarımın ucunda yükseliyorum
balet olup
Yerçekimine meydan okuyordum
Çatlayan tırnaklarımın
Acısını bile duymuyordum…
Gözlerinden geçiyordum
Sabırsız sabahların
Yorgun akşamların sığınağında
İçinde yatıp uyuyası
Ve orada uyanası geliyor insanın
Ruhumu yeniliyor bakışın
Doyamıyorum…
Gözlerinden geçiyordum
Dünya derin bir uykuya dalıyor
Ben sana uyanıyordum
Gözlerinden geçiyordum…
Adem Efiloğlu
Not: Mehmet Çekiç kardeşimizin bir şiirine yaptığım yorumdan bu şiir çıktı :)