Sen Leyla oldun,
aşkınla Mecnun’luğa giderim,
Yalnızım diye hayıflanma, deme: “Ah, ne yazık”
Bir
zaman gezip eğlenirdik, şimdi
gurbet yarası,
Geceye bırakılmış,
aşkta fakir adamım, ne yazık!..
Kimsesiz
gecelerim eşsiz! Karanlık dolu göğüm,
Sen için atıyorsa kalbim, bütün, gözlerinin suçu,
Başta ‘Derdin’,
gönülde ‘Hasretin’ boğmakta,
Ömür oldukça yürüsem, gelmez
gurbetin ucu!..
Hiç düşünmedin ki, bu kopuşlar, bu gidiş nere,
Hani güzel hayallerimiz, nerede ‘
sevgiye’ adım,
Yokluğunun ateşiyle, yandıkça yanmaktayım,
Haksızdan haksızlık görmek, bumu muradım!..
Desem ki: “ Dünya fani”, yine düşmen peşime,
Ne yaşadığıma bakmazsın, ne yaşlanan yaşıma,
Nefsine mi tabi oldun, yardan uzak, halim ne?
Bel bükülüp, saç ağarır, kırağı düşer başıma!..
Felekten da acımasızsın, söyle niye ektin derdi,
Hüzün beni mutlu eder mi, niye, yazar oldun,
Gün olmadı ki, geçsin, anım, karsız - boransız,
Her dem, gönlümde gam, başa duman oldun!...
Görüyorsun işte, gönlüm, hep merakındadır,
Sevdiğim,
kadınım, uzağım da, ne halde diye,
Soluğum, demirci körüğü, ne yana dönsem,
Son ver
hasretine, dönüşünle, bulsam hediye!...
Vefasız
gecemde, yokluğun şimdi süreli yanımda,
Güzelin penceresi
çiçekli,
mor-pembeli, aydınlık,
Özlemleri ben duyarım, en
hüzün dolu hicranı,
Bırakıp gidişinle, hiç mi duymadın, pişmanlık!..
Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
