Biter mi Artık Hezeyan?
Yolda geçerken az dur
Bak etrafına az hayaller kur
Bir an değilim kaybolacak
Beraber olursak her şey bizim olacak
Gözümüz önüne çekilse de kara perde
Düşerken kalkmaz mıyız biz yerde
İçimizde bir kâinat
Kâinat içinde yaşıyoruz biz her şeye inat
Ekşitip durma yüzünü
Saklama içeride söylenecek sözünü
Bahar olmuş açmış çiçekler
Bizi bekleyenler muradına erecekler
Dök gözünde yaşları mezar taşı canlansın
Sen varlığınla gönlünle seven bir insansın
Fışkırsın çölde güller laleler açsın
İnsanlığını kaybetmiş olanlar utansın
Bir hamalız hayatı sırtımızda taşıyan
Bir çocuk az ilerde yalın ayak oynayan
Bak o çocuğa sanma ağzı dili yok
Yokluk onu susturmuş yanında olanı yok
Onun yükünü sırtlanmalı
Mutluluk sıcaklık onu da sarmalı
Bunun için göndermedi mi bizi Mevla
Ne bekliyoruz bizler bilmem hala
Yandı sokaklar şehirler içinde çocuklar
Buna bizim gibi veremiyor bir anlamlar
Oturmak için yok evinde Rüstem amcanın hasırı
Yokluk içine işlemiş kalbinde duruyor nasırı
Sanki dalmışız ölümle derin bir uykuya
Düşmedik ki bizler karanlık bir kuyuya
Nedir duymamak görmemek mi gerçek
Biz adım atmaz ise bu kötülükler bitmeyecek
Her gönül olmuş bir taş
Gözlerde gereksiz akıtılırken yaş
Varlığınla aleme sığmazsın
Olanları neden duygularınla anlamazsın
Kanayan yaramla bu sözler kendimedir
Ağlarken bu yazdığım şiirden öte dram değil midir
Karanlık dünyama yaksam kandilleri
Kandillerle güldürtsen gülmeyenleri
Varsam yolda kalmışların yanına
Nefret kini söksem girmese insanın kanına
Bir köşede yolu kessem acılar gelmesin diye
Gönül avizemi yaksam sancıların içinde bıraksam etsem hediye
Kesilir mi sancılar kalır mıyız uyanık
Yoksa suçsuz iken olur muyuz sanık
Biter mi bir gün bunca isyan
Yok olur mu artık hezeyan
Olmalı her yerde gönülde hissiyat
Yoksa eğer denilir mi bu yaşadığımız bir hayat
Mehmet Aluç