Ayrılan Tren Yolları Gibi
Kulaklarına küpe diye astım güldük
eğlendik
Nasıl ayrılık trenine bindik ayrı
ayrı
Eski günleri andık gözyaşıyla
azıcık beraberce
Resimlerimizde mazide solmuştu
bizim gibi
Yıllar boyu neden izin verdik
solmaya
Mecbur muyduk hasrete sarılmaya
mutluluk varken
Özlem bizi beklerken özlemeyi neden
seçtik
Birazcık sormaya utanıyorum bu
utanç içinde
Yorulmak buymuş kapalı kapıları
açmak için
Unutulmak buymuş kaçan günleri
görmeden
Açan güller gibiydi bende
gülüşlerin anlatamadım
Ne konuşabildik sadece yollarımızı
ayırdık
Ayrılan tren yolları gibi
Farkında mısın bir hoşça kal
diyemedik birbirimize
Müsaade dahi isteyemedik nedense
Giden gitti kalan bir şey kalmadı
geride artık
Kalmayanda mutlu etmiyor
Hatırlamakta
Nakış nakış aşkı işleyebilirdik
isteseydik gönlümüze
Ne sen ne ben gönlün hatırını
bilemedik
Gülmeye çalışsak ta kara değildi
bahtımız
Biz karaladık elimizle
Gönlümüzü türküler gibi yanık
bıraktık
Yıllardır hala yanık kokuyor
Bölemedik aşkı gönlümüze tarumar
ettik
Neyse fazla söze gerek yok
Beraber mazinin istasyonunda elimiz
boş gezindik
Zaman her şeye ilaç olur sandık
Ne yazık ki birbirimize hiç
yakınlaşmadık
Mehmet Aluç