TOPLUMSAL SARSINTI
Yer yarıldı gök indi, sabahı
görmediler
Karanlığın içinde uyurken söndü
gözler
Ne soğuktan ne taştan
acıdan dondu gözler
Çığlık boğdu sözleri, suçlu kim
sormadılar
Dünyayı kefenleyen o amansız
sarsıntı
Bir anda dönüşüyor çözümsüz
bilmeceye
Ölüm şavkı vurdukça sığmaz oldum
geceye
Beni benden alıyor amansız bir
sıkıntı
Yer yerinden oynuyor insan
çığlıklarından
Anadolu parçası enkaz altında
kalmış
Onca insan dönüşsüz derin uykuya
dalmış
Sağ kalanlar umutsuz ruhsal
sağlıklarından
Taş üstü taş kalmamış Maraş’ın
çarşısında
Ruhları dolaşıyor enkazda
kalanların
Suçlu zincirlerinde künyesi
olanların
Vicdanları rahat mı manzara
karşısında
Konuşmak beyhudedir sular
durulmuyorsa
Sözüne itibar yok boş vaat
atanların
Vebali boynunuza kefensiz
yatanların
Gün gelip de suçludan hesap
sorulmuyorsa
Bir anda helak oldu toprak
altında canlar
Coşari der ki yetti bu kadar
sabır yetti
Bu toplumsal sarsıntı tüm hayatı
felç etti
Tüm kalpleri bir etti duyulan
heyecanlar
13.02.2023/Samsun
İbrahim COŞAR