Online Üye
Online Ziyaretçi
Senden
kalan
dinle;
ölmüş
çiçekler bırakıyorum avucuna
kor olup
düşerken yokluğunun içine
nefesini
soluğundan alacak
vaveyla
çalarken sessizliğim
denizin
dalgalarına sarılacak sensizliğim
köpüklerinde
ıslanacak aldanmışlığı sevgimin
şimdi;
kalemime
doldurdum tüm mermileri
hedefte
senin cinayete münhasır resmin
her sıktığım:
nefretim!
hep
beynimde urlanan iyileşmeyen bu yara
tek ismin
kaldı ,
bir de düş
kırığı türkülü sevdam
ve onun ele
avuca sığmayan anıları
sürgüne
yolladığım senden kalan…
işte ;
gecenin
zifirinde bir ışık belirdi avludan
işe yaramaz
bir hayal geçti az önce
gözlerinden
akıyordu
asit yağmuru
karasındaydı damlalar
benliğim bu
kargaşanın ortasında ağlamaklıydı
benim
yüreğimdi bu kadar hafife alınan
ezilirdin sevgimin ağırlığından bir duysan
harabe
hayallerim kaldı bana
senden
kalan…
oysa ;
yorgun
kelimelerin bağrına sardım seni
taşıdım sırtımda
kırılsa da ayaklar
sarstın tüm
benliğimi ağulu gözlerinle
boğulduğum
cümlelerimde düğümlendin kaldın,
alamadığım
nefes te donmuştu son hatıran
bu noksan sevdanın ortasında
bir garip
ben kaldı
senden
kalan...
adem
efiloğlu