Online Üye
Online Ziyaretçi
DAR GEÇİT
Onu görememek benim hayatımın anlamını yok ediyor. Bu yüzden yeni bir boyuta geçmeye çabalıyorum. Artık aşk şiirleri de yazamıyor, yazmıyorum. Şuur altı şiirlerine döndüm. Yeni bir gizli kapıları açılıyor önümde. Daha mutaassıp bir hayata yöneliyorum. Onun olduğu yerlere uğruyorum. Yok. yok: Oysa yazın ve sonra sonbahar mevsimi o benim elimi uzatabileceğim yerdeydi de ben çok kez onu ihmal etmiştim. Onu orada bilmek bana yetiyordu ve onu özlemek benim içim müthiş bir enerji ve haz kaynağı oluyordu.
O benim olgunluk dönemlerimde hayat kaynağım olmuş, şairliğime altın kanatlar takmıştı. Onunla hayata yeniden bağlanmış, zorlu günleri aşmada en büyük dayanağım olmuştu. Bu aşk nasıl bir şeydi ki tüm ölüm duygularını silmiş götürmüş, beni yeniden gençlik günlerime götürmüştü.
O nasıl benim duygusal dünyama yanaşmış, oraya demir atmıştı da ben yaş farkına bakmadan kendimi bu fırtınaya kaptırmıştım. Kendime bile zor itiraf ettiğim bu duygu kısa zamanda gelip beni kaplamış, tüm ruh dünyamı sarıp sarmalamıştı.
Onun babasızlığının eksikliği benim ruh dünyamdaki sevgi açlığını doldurmuştu. O bana açıldıkça açıldı, açıldıkça açıldı. Beni avladığını anladığı andan itibaren gizem dünyasına kapandı, beni o dünyaya çektikçe kendine bağladı, esir etti. Bu esaret içinde tatlı bir ateş her tarafımı sardıkça sardı. Ben bu ateşli dünya içinde şiire sarıldım. Her gün bu acı içinde bir şiir yazıyor, o şiirin hazzıyla avunuyor, onu hayal ederek ayrılık vaktinin acısını dindiriyordum.
Bu imkansız aşk beni son demlerimde pişirdi, bana yeni imkanlar sundu. Hayatın ham bıraktığı yanlarımı yaktı, kül etti." Dehanın çocukları her on yılda bir doğum sancıları çeker" diyordu bir büyük adam. Ben de bu aşklarla her defasında hayata yeniden doğuyordum.
Şimdi bile onun hayaliyle yoğruluyor, karanlık dünyamda onunla aydınlanıyordum. Geçen yıl art arda gelen yakınlarımın ölümünü onun aşkıyla atlattım. Kızımdan ayrı kalmamın acısını onunla hafiflettim.
Ama şimdi uzun sürecek bir ayrılık günleri başladı ve ben bazen onu unutmaya çabalıyor, bazen onun özlemiyle için için yanıyordum. Onun benim hakkımda ne düşündüğünü bilmemek, beni umursamadığını bilmek acıların en büyüğünü bana yaşatıyordu.
Bunca umarsızlığın bana yaşattığı duygular beni çok yönlü düşlemlere itiyor, hayatımı bazen acılara, bazen sevinçlere gark ediyordu. Onu sanal dünyada izlemek bile bana yeterken şimdilerde her yerden tek tek çekilerek kaybolması bana giran geliyordu.
Bazen keşke ona sevdalanmasaydım da kendi yaşıma uygun birini bulsaydım diye düşünüyor, duygularımı dizginlemeye çalışıyordum. Oysa ona yakın olmanın birçok fırsatı varken hiç birine yanaşmamış, hep bir korkuyla ondan uzak kalmaya çalışmıştım.
Ahmet Kemal