İNSANIZ
İŞTE
Doğarken
Küçücük
bir melektik
Zamanla
gelişip serpildik
Kimimiz
şanslıydık
Kuş
sütüyle beslendik
Kimimiz
kadersizdik
Tahta
zemindi ana kucağımız
Kuş
tüyünden olmadı yatağımız
Alın
yazımıza boyun eğdik
İnsandık,
İnsan
olmayı öğrendik
Paylaştık
lokmamızı
Arkadaş
dost dedik
Sevdik
birbirimizi
İnsandık
İnsanca
davrandık
Yaşam
zormuş, bazılarına
Sevgi
öğretilmemiş ki onlara
Hoyrat
ellerde, yaban büyümüş
Üstü
çalı çırpıyla örtülmüş
Aç
kalmış, açıkta kalmış
Sevmeyi
öğrenmemiş
Paylaşmayı
bilememiş
İnsan
gibi yaşamamış
Peki,
hangimiz insan
Hoşgörülü,
sevgiyle, büyüyen mi?
Yoksa
dayak yiyip
Sokaklarda
yetişen mi?
Yanlış
nerde acaba
İnsanız
işte
İnsanca
yaşıyoruz
Sevgisiz
büyüyeni de
Asla
kınamıyoruz
İnsanız,
insanca yaşamayı öğreniyoruz.
SERAP ATAY
9-8-2010