TÜM ÞEHÝTLERÝMÝZÝN ANISINA…

BODUR MEHMET

90 lý yýllarýn ortalarýydý.
Ortalýðýn karmaþýk olduðu, sebepsiz kavgalarýn yaþandýðý bir devran dönüyordu.
Aydýn civarýnda, küçük bir köyde; Bodur Mehmet lakaplý bir genç vardý.
Namýndaki bodurluðu, hem boyundan, hem de soyadýndan geliyordu.
Kýsa boylu, sevecen, iyi huylu, çevresi tarafýndan sevilen; bir o kadar da, kocaman yüreði olan bir gençti.
Anne-babasý, tam yedi yýl beklemiþlerdi çocuklarýnýn olmasýný. Baþka da çocuklarý olmadý. Biricik Mehmet’leri vardý ve üzerine titriyorlardý. Ýyi yetiþtirmiþlerdi, insanlarý sevmeyi saymayý, daha çocukluðunda öðretmiþlerdi. Tüm köylünün yardýmýna koþardý Bodur Mehmet, yorulmak bilmez, üstlendiði iþleri bitirmeden mola bile vermezdi. Bir de türkü dolardý diline, hem çalýþýr, hem çýðýrýrdý.
“Zeynebim Zeynebim, allý Zeynebim,
Üç köyün içinde, þanlý Zeynebim.”
Köyün güzel kýzlarýndandý Zeynep. Salýna salýna yürüyüþü, iþvesi, edasý, çakmak çakmak gözleri; yakardý bizim Bodur’un yüreðini. Öyle, uzaktan uzaða bakar, Zeynep’i görmek için köyün çeþmesine gider, ama bir türlü açýlamazdý kýza. Hani, kýzýnda gönlü vardý aslýnda. O’da Mehmet’e bakar, içten içe severdi de; bir yandan da Bodur’dan beklerdi açýlmasýný.
Köyün çoðu genci ayný yaþlardaydý. Askerlik yoklamalarý, üçerli beþerli geldi. Mehmet’te vardý içlerinde. Köyün Bodur Mehmet’i; Vatana, Mehmetçik olacaktý. Tüm köyü bir heyecan, bir sevinç kaplamýþtý. Kimi çocuðunu, kimi yeðenini, kimi de torununu askere uðurlayacaktý. Yoklamalar yapýldý, muayeneler yapýldý, bir bir yerleri belli oldu. Mehmet ile beraber, üç arkadaþýnýn daha acemilik yeri Isparta-Eðridir’e çýkmýþtý.
Köyde bir þenlik havasý, yemek davetleri, akraba gezmeleri, eþ-dost ziyaretleri yapýldý. Davullu zurnalý, Aydýn Zeybekleri oynanýldý.
Günleri geldi çattý. Cefakar analarýnýn gözlerinden yaþlar süzülmeye baþladý. Vatan’a, asker göndermenin gururu, bir buçuk yýllýk ayrýlýðýn hüznü sarmýþtý yüreklerini.
Köy meydanýnda toplanýldý. Birer birer eller öpüldü, harçlýklar alýndý, helallikler verildi. Köyün taþýmasýný yapan minibüse doluþtular. Arkalarýndan sular serpildi, dualar edildi.
Hazýr askerler, Vatanýn Askerleri olmuþtu. Birliklere teslim olundu, kýyafetler alýndý, koðuþlar gösterildi.
Bedeni büyük, pantolon paçalarý uzun kýyafetlerinin içinde, ilk tekmilini verdi Bodur Mehmet.
“Mehmet Bodur-AYDIN, emret komutaným.”
Eðitimlerde, sporda, atýþlarda, üstün baþarýlar gösterdi Mehmet. Çaký gibi asker olmuþtu. Teslim oluþunun beþinci günü, ilk mektubunu yazdý ailesine. “Caným annem, caným babam” diyerek baþladý; “köydekilere selam söyleyin” yazýp, “hakkýnýzý helal edin” diyerek bitirdi mektubunu.
Bir ay sonra yemin töreni oldu. Bundan iki ay sonrada acemiliðini bitirip, on günlük izine geldi köye. Elinde küçük çantasý, kýsacýk saçlarý, yüzünde de buruk bir sevinçle, anne babasýnýn elini öptü, köylüsüyle selamlaþtý. Özlemiþti annesinin yemeklerini. Doðruca eve gittiler. Sofra hazýrdý zaten. Mehmet’in sevdiði yemekler yapýlmýþ, tatlýlar hazýrlanmýþtý. Baðdaþ kurup oturdu yere. Yemeðe baþlamýþlardý ama, gözleri dalýp gidiyordu. Kaþýðý, bir dolu, bir boþ götürüyordu aðzýna. Babasýnýn dikkatini çekti. Ama bir þey sormadý babasý, yemeðin bitmesini bekledi. Annesi ise, oðlunun gelmesinin sevinciyle, “hadi oðlum þundan da al, bak senin için hazýrladým” diyor, köyde olan biten muhabbetlerden bahsediyor, Mehmet’in dalgýnlýðýný fark etmiyordu.
Yemek bitti, tatlýlar yendi. “Þükür” deyip kalktýlar sofradan. Babasý Mehmet’in omzundan tutup, “haným; biz baba oðul, þöyle bir köyü gezelim. Mehmet’im köyünü özlemiþtir.” deyip, çýkardý Mehmet’i dýþarýya. Biraz yürüdükten sonra,
“Hayýrdýr oðlum, neyin var senin? Geldiðinden beri bir durgunluk, bir üzüntü var üstünde. Hayýr ola!” diye sordu.
“Baba” dedi Bodur Mehmet.
“Sakýn yanlýþ anlama beni. Kendi adýma zerre kadar korkum yok. Baþým dimdik, göðsümü gere gere gideceðim. Ama, sen ve anam merakta kalacaksýnýz diye üzülmekteyim.” dedi.
“Usta Birliðim, Van’ýn Ulubeyli Karakoluna çýktý.”
Türkiye’nin en yüksek karakoluydu Ulubeyli Karakolu. Van’ýn Bitlis sýnýrýnda, heybetli daðlarýn en tepesindeydi.
“Hayýrlýsý Allah’tan” dedi babasý.
“Sað saðlim gider, sað saðlim dönersin Ýnþallah.”
Ýçi rahatlamýþtý Bodur’un. Gururla, ailesinin dualarýyla ve Vatan aþkýyla gidip, hayýrlýsýyla dönecekti nasipse.
“Ben biraz köyü gezeyim baba. Arkadaþlarý filan göreyim” diyerek babasýndan müsaade istedi. Ve soluðu, köy çeþmesinin yanýnda aldý.
Bir türlü konuþamadýðý, için için yandýðý Zeynep’ini görecekti. Çeþme baþýnda bekliyordu Zeynep. Sanki biliyordu Bodur’un geleceðini.
Zeynep’i görünce, yüreði titredi bizimkinin. Yüzü kýzardý. Bir fýrtýna esti o anda garip gönlünde. Dili tutulmuþtu sanki. Konuþmak istiyordu, ama “merhaba Zeynep” bile diyemedi. Elindeki testiyi doldurdu Zeynep. Sonra Mehmet’e yaklaþtý. O’nun her adýmýnda, yüreði kanat çýrptý Bodur’un. Çünkü, o yörenin eski bir örfüydü bu olay. Bir kýz, bir erkeðe testisini uzatýp su içirirse, “sende gönlüm var” manasýna geliyordu. Ve, uzattý testisini Zeynep. O çakýr gözleri, Bodur’un gözlerine bakýyordu. Bodur’ u, bir þaþkýnlýk, bir heyecan ve tarifsiz bir titreme almýþtý çoktan. Alýp testiyi Zeynep’in elinden, çakýr gözlerine bakarak, kana kana içti suyu.
Ve bu sevda çeþmesinin önünde, gönüller alýnýp verilmiþti.

*****

Su gibi geçiyordu zaman. Sayýlý gündü sonuçta. On günlük izni bitip, usta birliðine teslim olmuþtu Mehmet.
Daha ilk günüydü. Kýþlasýnýn ufacýk penceresinden baktý dýþarý doðru. Her yer alabildiðine daðdý. Gözün alabildiðine dað.
Küçük bir karakoldu kýþlasý. Ama, tam tehçisat donanýma sahipti. Ve, o amansýz daðlarýn en tepesinde, sýkça taciz ateþine maruz kalan, ufacýk bir kaleydi. Burada korkuya yer yoktu, burada gözyaþý dökmek yasaktý ve burada; Vatan Millet aþkýyla yanmak vardý.
Yürekleri kocaman, cesaretleri övgüye deðer 18 asker arkadaþý; 18 kader arkadaþý; 18 can yoldaþýyla birlikte, Vatan bekçisi olmuþtu Bodur Mehmet.
Sýcak kanlýlýðý, sempatik tavýrlarý ve dilinden düþürmediði Zeynep türküsüyle, komutanlarý ve arkadaþlarý tarafýndan kýsa zamanda çok sevildi. Bütün arkadaþlarý ile arasý iyiydi. Zaten, hepsi ayrý ayrý yerlerden; ama hepsi, ayný amaç uðruna gelmiþlerdi. Vataný namuslarý bilmeye ve gerektiðinde, gözlerini kýrpmadan bu uðurda ölmeye, and içmiþlerdi.
Ýki nöbetçi kulesi vardý karakolun. Her gün iki saat nöbet denk geliyordu. Ayrýca, karakolun konumundan dolayý ve olasý bir saldýrýya acil müdahale amacýyla, her gece beþ asker, sabaha kadar hazýr kýta olarak karakol içinde nöbet bekliyorlardý.
Hazýr kýta olduklarýnda, soba baþýnda oturup çay demliyorlar, sýrayla evlerini arýyorlar; kimi bir köþeye çekilip mektup yazýyor; kimi, yarinin resmine bakýp iç çekiyordu.
Karakolun bulunduðu daða “Hasret Daðý” adýný vermiþlerdi. Ortak çile aynýydý. Hasretin, yüreklere kor ateþ gibi düþtüðü bu Hasret Daðýnda; hasretle gün sayýlýyordu.

*****
Ramazan ayý yaklaþmýþtý. Mehmet’te bir heyecan; ilk defa evden ayrý olarak, bu Mübarek Ayý karþýlýyordu. Arkadaþlarýndan üçü, Bodur’un devresiydi. Onlarda ayný heyecan ve meraktaydýlar. Acaba, bayramda izine gidebilecek miydiler?
Bayrama bir hafta kala, sabah içtimasýnda komutanlarý elinde bir liste ile geldi.
“Gözünüz aydýn arkadaþlar. Az sonra adýný okuyacaðým arkadaþlar bayram iznine gidecekler. Alay’dan bir komando timi, bir aylýðýna buraya geçici göreve gelecek. Bu sebeple, size izin çýktý. Hadi bakalým, hazýrlýða baþlayýn.” diyerek, Mehmet’inde içinde olduðu on bir askerin adýný okudu.
Hemen koðuþa koþtular. Sevinçle birbirlerine sarýldýlar. Sivil elbiseleri çýkarýp yýkadýlar, ütülediler. Ütü yapmayý beceremeyenlerde arkadaþlarýndan yardým istediler. Birbirlerine ihtiyaçlarýný sordular. Herkes, yöresine özgü bir yiyeceði dönüþte getireceðini söz verdi.
Ertesi gün, sivil bir minibüs geldi karakola. Ýzne gidecek olan askerler hiç uyumamýþlardý zaten. Sabahýn beþinde giymiþlerdi sivilleri. Komutanlarýyla ve kalan arkadaþlarýyla vedalaþýp yola çýktýlar. Araç, onlarý Muþ’a kadar götürecekti. Oradan da, uçakla yola devam edilecekti.
Muþ’a geldiler. Fakat, yoðun kar yaðýþýndan dolayý uçak seferleri ertelenmiþti. Buradan, geceyi geçirmek için Hasköy Karakolu’na gittiler. Bu karakolda, üç komando timi görevliydi. Her tim kendi içinde on beþer kiþiden oluþuyordu. Baþlarýnda da, bir tim komutaný ve bir tim komutan yardýmcýsý bulunuyordu. Bu timler, Ýzmir Yeni Foça’da acemiliklerini yapmýþ, özel eðitim ve talimler sayesinde çok iyi yetiþmiþ komando timleriydiler. Ve, Muþ daðlarýnýn kartallarýydýlar.
Mehmet’in de içinde bulunduðu kafile birliðe geldiðinde, Hasköy komandolarý göreve çýkmak için hazýrlanýyorlardý. Bir mezra giriþinde görüntü alýnmýþtý ve acil baskýn için harekete geçmiþlerdi. En önde Bölük Komutaný, ardýndan da diðer komutanlarý ve askerleri, “Ya Allah” diyerek araçlara bindiler ve yola çýktýlar. Birlikte sadece, geri hizmet askerleri ve gelen kafile kalmýþtý.
Bir gece önceden uykusuz olduklarý için, kafiledeki askerlerin çoðu akþam yemeklerini yeyip, erkenden yattýlar. Ýki birliðin yeni tanýþan askerleri de, birbirleriyle muhabbete daldýlar. Gece 23.00 civarýnda Mehmet ailesini aramak için gruptan ayrýldý. Evini aradý, uzun uzun çalan telefon sonrasý, annesi uykulu bir sesle telefonu açtý:
- Alo..
- Anacýðým, uyandýrdým mý?
- Yok oðlum, yenice içim geçmiþ,
- Sesini duyayým dedim ana. Akþam üzeri konuþmuþtuk, ama yinede bir arayayým dedim.
- Bir sorun yok ya oðul?
- Yok anacýðým, bir sorun yok Allah’a þükür.
- Bende þimdi seni rüyamda görüyordum oðlum,
- Hayýr olsun ana, nasýl görüyordun?
- Hayýr olsun oðlum. Kocaman bir merasim yeri vardý. Gözün alabildiði her yer asker doluydu. Kürsü gibi bir yer vardý, oraya sen çýktýn. Sen çýkýnca; uzun boylu, heybetli, babayiðit, baþlarý fesli yedi komutanýn geldi. Her biri, sana kocaman birer madalya taktý. Bütün erat seni alkýþlýyordu. Senin de, gözlerin parýl parýl parlýyordu. Sonra telefonun sesine uyandým..
- Hayýr olsun Ýnþallah anacýðým. Rabbim hayýra çýkarsýn.
- Ýnþallah oðul.
- Dur bak, baban da kalktý. O’da bir sesini duysun.
- Mehmet’im, nasýlsýn oðlum?
- Ýyiyim baba, bir sesinizi duyayým dedim.
- Ýyi etmiþsin oðul. Yarýn kaçta çýkacaksýn?
- Bir aksilik olmazsa, öðleden sonra üçte uçaða bineceðiz baba.
- Ýnþallah oðlum.
- Oldu babacýðým, hadi kapatýyorum. Ellerinizden öperim.
- Bizde gözlerinden öpüyoruz oðul. Kendine dikkat et. Allah’a emanet ol. Yarýn binmeden aramaya çalýþ emi.
- Tamam baba, hadi iyi geceler.
- Sana da, oðlum…
Telefonu kapattýktan sonra, annesi gördüðü düþünü babasýna anlattý. Duyduklarý karþýsýnda þaþýran babasý, “Hayýr olsun haným” dedi ve yutkundu. Eþinin gördüðü bu rüyadan dolayý içi ürperdi. Ama, eþine korkusunu belli etmemeye çalýþtý. “Hadi artýk bizde yatalým” dedi ve odasýna gitti.
Ailesinin sesini duymanýn sevinciyle, Bodur’da arkadaþlarýnýn yanlarýna gitti. Arkadaþlarý, gece yatmama kararý almýþlardý. Ve, yeni bir çay demleyip, çay ve muhabbet eþliðinde sabahý beklemeye baþladýlar. Televizyonun önüne de bir masa çektiler ve bir radyo kanalýnda müzik dinleyerek muhabbetlerine devam ettiler. Bildikleri türkülere eþlik ederek, birbirlerine bakarak gülüþtüler. Saatte epey ilerlemiþti. Bir ara, Mehmet’in kulaðý radyoda çalan müziðe takýldý. Çeþme baþýnda, çakýr gözlerine bakarak testisinden su içtiði yarinin türküsü çalýyordu.
“Zeynebim Zeynebim, allý Zeynebim,
Üç köyün içinde, þanlý Zeynebim.”
Televizyonun sesini biraz açtý ve kendisi de türküye eþlik etmeye baþladý. Tam bu sýrada, gazinonun kapýsýndan, nöbetçi subay içeri girdi.
- Çabuk toparlanýn çocuklar, göreve çýkan arkadaþlarýmýz pusuya düþmüþ. Mezra giriþ ve çýkýþlarýnda mayýn döþeliymiþ. Maalesef çok kaybýmýz varmýþ. Þimdi telsizden haber geldi. Birlik iki daðdan ateþ arasýnda kalmýþ. Hemen desteðe çýkýyoruz.
Komutan tam sözü bitirmiþti ki, çay ocaðý tarafýndan büyük bir patlama sesi duydular. Önce çay ocaðýnýn tüpü patladý sandýlar. Ardýndan bir patlamada, binanýn yatakhane katýndan duyuldu. Yer gök sallanýyordu. “Baskýn” diye baðýrdý komutan. “Hemen yere yatýn.” Büyük bir panik almýþtý askerleri. Her taraftan mermi sesi geliyordu. Gazinonun camlarý bir bir yere iniyordu. “Hemen üst kattaki silahlýða çýkýn” diye baðýrdý komutan. Elinde tabancasý, pencere kenarýndan ateþe karþýlýk veriyordu. Birkaç asker sürünerek koridora kadar ilerledi. Sonrasý merdivendi, koþarak yukarý doðru yöneldiler. O an, komutanýn bir baðýrýþý daha duyuldu:
- Allah, dedi.
Silahlýk, yatakhane kapýsýnýn yanýndaydý. Yatakhaneden alevler yükselmiþ ve kapý dýþýna kadar geliyordu. Yer gök, mermi sesiyle inliyordu. Sanki dýþarýdan, ýþýl ýþýl mermi yaðmuru geliyordu….

*****

Sabah, yenice kahvaltý hazýrlamýþtý Bodur’un annesi. Babasý da, elini yüzünü yýkayýp sofraya oturdu. Bir yandan kahvaltý yapýyorlar, bir yandan da Mehmet’lerinden bahsediyorlardý. Çaylar ikinci kez dolmamýþtý ki, kapýnýn sert çalýnýþýyla irkildiler. Gelen, birkaç ev ilerideki komþularýydý:
- Çabuk televizyonu açýn.. Muþ’ta karakol basýlmýþ, þehit askerlerin adlarýný söylediler. Yanlýþ duymadýysam, Mehmet’te vardý içlerinde. Çabuk..
Elindeki demlik; elinden kayýp gitti Zühre Ana’nýn. Dudaklarý titriyor, gözlerinden yaþ geliyordu. Ama, bu aðlamak deðildi. Adeta, þok geçiriyordu. Halil Amca ise, üç-beþ dakikalýk dalgýnlýðýn ardýndan, koþarak açtý televizyonu. Baskýn haberi bitmiþti. Dönüp karýsýna baktý. Zühre Ana yere diz çökmüþ; bir eli alnýnda, diðer eliyle de dizini döverek aðlýyordu. Gelen komþusu ise, bir yandan aðlýyor, bir yandan duvarý yumrukluyordu. O sýrada, Jandarma Karakol Komutaný ve muhtar kapýda belirdi. Halil Amca, koþarak Komutanýn yanýna geldi:
- Ne oluyor komutan? Þimdi komþu gelip söyledi. Baskýn olmuþ filan dedi. Ne oluyor komutan, Mehmet’ime bir þey mi oldu?
Muhtarýn baþý önündeydi ve aðlýyordu. Komutanýnda yanaklarýnda yaþlar süzülüyordu. Yutkuna yutkuna “Mehmet” dedi komutan.
- Baþýnýz sað olsun..
Zühre Ana, koþarak kapýya geldi:
- Ne diyorsun komutan? Mehmet’im, daha gece aradý. Bugün üçte, uçaða binip geleceðini söyledi. Ne baþýnýz sað olsunu?
“Ana” dedi komutan:
- Sabah, Muþ Ýl Jandarma’dan aradýlar. Gece, çok büyük bir çatýþma yaþanmýþ. Muþ civarýnda nam salmýþ komando timlerini, yalan bir ihbarla daða çekmiþler. Yol güzergahlarýna mayýn döþeyip, asker ve komutan ne varsa hepsini katletmiþler. Ayný sýralarda da, karakolu basýp orayý da taramýþlar, bombalamýþlar ve taþ üstünde taþ býrakmamýþlar. Acýmýz çok büyük ana, yetmiþ dört Mehmetçiðimiz yere düþmüþ.
Zühre Ana; “Ateþ, yüreðe düþtü komutan” dedi ve bayýldý. Halil Amca, muhtarýn omzuna baþýný yaslamýþ, “Mehmet’im” diye diye aðlýyordu.

*****

Ýki gün sonra, bayraða sarýlý bir tabutla geldi Mehmet. Bütün köylü köy meydanýnda toplanmýþ, Bodur Mehmet’lerini karþýlýyorlardý. Naaþý getiren araçla birlikte, Aydýn’ýn rütbeli komutanlarý da köye gelmiþlerdi. Anne ve babaya, taziyede bulundular. Zühre Ana yarý baygýn, zar-zor ayakta duruyordu. Halil Amca ise, önünde duran tabuta bakarak; bir yandan aðlýyor, bir yandan da, “VATAN SAÐOLSUN” diyordu. Kalabalýðýn sessizliðini, “tabuta açýn” diye bir nara bozdu. “Tabuta açýn, son bir kez göreyim evladýmý. Son kez saçýný okþayayým, son defa yanaðýný öpeyim, ne olur açýn; son defa bir göreyim” diye yalvardý Zühre Ana.
Karakol komutaný yanýna gelip, sakinleþtirmeye çalýþtý. Bir yandan da Halil Amca’ya bakýp, kýsýk bir sesle:
- Görmese daha iyi amca, dedi.
“Açýn” dedi Halil Amca. “Açýn, evladýmýzý son defa görelim.”
Komutan, Halil Amca’ya yaklaþtý. “Amcacýðým” dedi:
- Mehmet’i, bir karakol baskýnýnda kaybettik. Durumu pek iyi deðil. Vücuduna, yedi tane mermi isabet etmiþ, dedi.
Bunu duyan baba, hemen dönüp karýsýna baktý. Yutkunarak, “yedi mermi” dedi. Zühre Ana’da, “yedi madalya” diyerek karþýlýk verdi.
O an ikisinin de aklýna, Mehmet’in vurulduðu gece, annesinin gördüðü rüya geldi. Görkemli bir törende, Mehmet’e takýlan yedi madalya. Yedi ayrý komutanýn, Mehmet’e taktýklarý yedi ayrý madalya.
“Mehmet’im” diye baðýrdý annesi:
- Mehmet’im. Bodur oðlum benim. Ýki gün önce sen gelecektin. Gelip, elimizi öpecektin. Kaderde, senin tabutunu öpmek mi varmýþ oðlum? Güzel oðlum benim, kahraman oðlum. Van daðlarýnda aslanlar gibi beklerken, Muþ daðlarýnda kanatlarýn mý kýrýlacaktý? Eline bayram harçlýðý verecekken, tenine toprak mý serecektik oðlum? O küçücük bedenine; yedi mermiyi, nasýl sýðdýrdý o kahpe düþman? Senin doðmaný tam yedi sene beklemiþtik; yedi mermiyle topraða mý verecektik oðlum? Ben senin dönüþ gününü beklerken, askerliðini bitirdiðin günleri hayal edip, evleneceðin günlerini düþlerken; sen, yedi kurþunla yere mi düþecektin oðlum? Oðlum.. Mehmet’im.. Aslaným..
Bu aðýtla, meydanda ki bütün köylü hýçkýrýklara boðulmuþtu. Komutanlar baþlarýný öne eðip, þapkalarýnýn siperleriyle göz yaþlarýný saklamaya çalýþýyorlardý. Zeynep’te meydandaydý ve çoktan bayýlýp yere düþmüþtü. Bir tek Mehmet hanesine deðil, tüm köye ateþ düþmüþtü. O çok sevdikleri Mehmet’leri yoktu artýk. Sanki, köyün çeþmesi bile göz yaþý döküyordu. Yürekler titriyordu. Sadece gözler deðil; gönüller de aðlýyordu.
Ve; orada bulunan herkesin dilinden, ayný cümle dökülüyordu.
VATAN SAÐOLSUN.. VATAN SAÐOLSUN.. VATAN SAÐOLSUN

ZEKÝ YÜCEEL/ DUYDUÐUM SESSÝZLÝK- MART2007