Gece, Şehir Ve Ben
Gece;
Kaftanı siyah iplikten dikilmiş
Nabzına dirhem dirhem dokunmuş keder
Ve korku sinesinden yeryüzüne zerk
Sırtında kamburu, sabaha hamal
En az benim kadar helâl
yalnızlık…
Şehir;
Derin uykulara gebe, zamanında han
Arada kulak pası silen fren seslerine aşina
Eyvahlar sessizce çıkıyorken içinden
Denizlerde köpük köpük bocalayan günahlar
Kimine göre varsıl düşlere müptelâ
Umutlara adanmış yarına
Hasat tarlası…
Ve ben;
Saplandığım imkânsızlıklarımda vâsi
Kaybettiğim talihimin tek mirasçısı
Yıldızları koparsam da gökyüzünden birer birer
Ellerimde dağılırken aşk fukarası
Şehrin orta yerinde dikilen heykel
Gözyaşını unutmuş, yüreği taş
Annemin dualarındaki eksik isim…
Gece, şehir ve ben;
Çözümsüz sorularda kıyı, köşe giz
Karanlığın bağrında özdeşleşmişiz
Ve şiirler kangren olup yazılırken
Umuda tutunmuş hep sabahı beklemişiz…
adem efiloğlu
(
Gece, Şehir Ve Ben başlıklı yazı
AdemEFİLOĞLU tarafından
13.12.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
