Eve gelin geldi; annen, dediler.

Yüzüme þefkatle bakmadý anne!

Yaðmasan da bari gürle dediler.

Elin gülü ele kokmadý anne.

Pustum, bir köþeye kimse görmedi;

Üþüdüm, üstüme örtü örtmedi;

Babam elma aldý bana vermedi.

Halim yüreðini yakmadý anne.

Okula geç kaldým, disiplin aldým;

Ders çalýþamadým sýnýfta kaldým;

Yetim yüreðimde derine daldým.

Eller varlýðýmý takmadý anne.

Sokaklara düþtüm ayaðým yalýn,

Tadýný unuttum reçelin, balýn.

Yaramý sarmadý ipekli þalýn.

Kurudu gözyaþým akmadý anne.

Hani, mor salkýmlý baðýmýz nerde?

Hani, o alýmlý çaðýmýz nerde?

Sen cennet gülüsün ben kaldým derde,

Kimseler elimi sýkmadý anne.

Odamýn kapýsý içten sürgülü,

Gönlümün kapýsý dýþtan sürgülü,

Götürmedin tabutunda bir gülü,

        Ben usandým eller býkmadý anne.

Sonsuzluk ufkunda ebede baktým,

Resmini göðsümün üstüne taktým,

Gönlümden gönlüne bir ýþýk yaktým,

Hayalin aklýmdan çýkmadý anne.

Soðuk kýþ gününde ocak aradým,

Issýz gecelerde kucak aradým,

Kumlu saçlarýmý sensiz taradým,

Gözlerimde þimþek çakmadý anne.

Kaderin, dediler; nerden bilirdim?

Yolun açýk olsa; koþar gelirdim.

Adresini bilsem arar bulurdum,

Bedenim bu yükü çekmedi anne.

                            Rabia BARIÞ