Doksan dokuz yýlýnýn, on yedi aðustosu,

Üçü iki geçerken, yarýldý yýkýk þehir.

Her yan feryad içinde, arþý aðlattý yasý,

Hayat kehkeþanýndan, yoruldu yýkýk þehir.

Dedem altýnda kaldý hasýl olan kaderin,

Gidenden farký mý var hayat sürdürenlerin,

Bir bir gömüldü ruhlar, mezarlarý çok derin,

Yedi nokta dört ile, kýrýldý yýkýk þehir.

Kadere küsmek deðil, isyan deðil elbette,

Sen tavrýna aldanma, cenneti kazan git de,

Kendini harap viran, býrakýp ahirete,

Hicret edenlerine darýldý yýkýk þehir.

Son kez el sallýyordu þehir sevenlerine,

Bir bir hatýr soracak bina temellerine,

Veda faslýydý bu fay, veda edenlerine,

Havalanan tozuyla sarýldý yýkýk þehir.