“Nasýl, eskisi gibi mi?” diye sormuþsun.

Nasýl olabilirim, ya da nasýl olmamý bekliyordun? Nasýl olursam sevinirdin veya nasýl olursam üzülürdün? Bu sorularýn cevabýný bilip de söylemek isterdim nasýl olduðumu. Ama þu kadarýný bil ki; eskisi gibi asla deðilim! Olmak da istemem. Çünkü geç de olsa anladým ki zincirsiz kölelik zincirliden daha da zormuþ meðerse…

***

“Yeniden baþlayabilir!” demiþsin.

Tabii yeniden baþlamak mümkündür bazen; eðer varsa önceden kalan bir þeyler.Ya kalmadýysa? Yeniden nasýl olabilir her þey?

Ýflas eden iþadamýnýn geride üç-beþ kuruþu yoksa nasýl yeniden baþlar? Ýçindeki makineleri sökülmüþ olan bir fabrika nasýl yeniden üretime geçebilir?

Ben, bendeki tüm birikimleri verdim; bana hiç bir þey kalmadý ki yeniden baþlayabileyim:

***

Hasretimi tren raylarýna, otobanlara verdim. Onun için ayrýlanlarý çabucak kavuþturur oldular.

Gözyaþlarýmý denizlere döktüm. Koskoca su birikintisi susamýþçasýna içti benim birkaç damla gözyaþýmý.

Umutlarýmý þans oyunlarý müptelasý birine yolladým. Duydum ki ilk çekiliþte büyük ikramiyeye konmuþ.

Þansýmý bir kumarbaza armaðan ettim. Deste deste para kazanýyormuþ.

Iþýðýmý sönmek üzere olan bir yýldýza gönderdim, sönmesi birkaç milyar yýl gecikmiþ.

Sevgimi almasý için Mevlana’ya arz ettim. O sevgi abidesi bu kýrýntýyý memnuniyetle ve binlerce defa teþekkür ederek kabul etmiþ.

Ateþimi güneþle birleþtirdim. Konuþmadý ama gülümsedi, belli ki memnundu.

Hikâyemi acemi bir yazarýn romanýna ekledim. Romaný bastýrmýþ, sevinçten aðzý kulaklarýna varýyormuþ; çünkü eseri yok satýyormuþ.

Günahlarýmý bir fahiþenin sýrtýna yükledim. Zavallýnýn beli iki büklüm olduðundan iþini býrakmak zorunda kalmýþ.

Kinimi, nefretimi bir katile hediye ettim. Tabancasýna kýlýf yapmýþ.

Özgürlüðümü kanadý kýrýk bir leylek kaptý. Þimdilerde kýtalararasý uçuyormuþ.

Aþkýmý bir film yapýmcýsý aldý. Filminin giþe rekorlarý kýracaðýný iddia ediyormuþ.

Üzüntülerimi, dertlerimi “bana bir þey olmaz” diyerek aldý izbandut gibi birisi. Zavallý artýk yerlerde sürünüyormuþ.

Korkularýmý “onlar da nasýl þeylermiþ” diyerek merak eden gerçek bir kabadayý aldý, sonrasýnda ise adý “ödlek”e çýkmýþ.

Sevaplarýmý ise kimseye veremedim. Kime teklif etti isem sadakaya ihtiyacý olmadýðýný söyleyerek reddetti. Demek ki ne kadar azmýþ! Ben de onlarý gizlice bir hayýr kurumunun bahçesine gömüverdim. Baþkasýnýn iþine yaramayan benim ne iþime yarayacak, diye.

Bende ise artýk, kala kala bir tek yalnýzlýðým kaldý. Ona yaslanarak devam ettiriyorum yaþamýmý ve sensizliðimi!

***

En sonunda da demiþsin ki: ”Benimle görüþür mü? Acaba benimle tekrar birleþebilir mi?”

Neden olmasýn. Tabii ki görüþeceðiz ve birleþeceðiz.

Nerede ve ne zaman mý?

Topraðýn kara baðrýnda ve o bizi almayý kabul ettiði zaman.