Ne
hakkıyla
ağlıyorum..
Ve ne
de sessiz çığlığın
figanıyla derman buluyorum
Yılgın
ve solgun bir nefesin
inhisarında inlerken
Derd-i gamımı
bilmem ki neden
hakkıyla anlatamıyorum
Lehçem anadilim,
dinleyen kim varsa
birazda olsa anlıyor eminim
Kayıtsız
bırakan pişkinliği
söyle nasıl terbiye edeyim
Zaten mecali
artık tükenmeye
yüz tutmuş biçareyim
Hangi kalbe
nazar etsem sanki
divaneliğin süretinden sefilim
Umut
ne vakit solmaya
yüz tuttu mu,
şevk terkeder sineyi
Kalp
itminan olmak için
azmetmezse, nefs
hükmeder akl-ı evvelliği
Vicdan
çaresiz kalır
İzanın
vakti daralır,
idrakin boşluk içinde kıvranır
İnanmak,
hak va hakikati
hakkıyla tanımak
ve uğrunda feda olmanın şartıdır
Ölüm,
ruhun mürvetidir
Vuslata
gebe düşlerin
serencamında ki sırrı-ı akittir
Vakit
kimin hükmünde ki
hesabın vecdidir
Nefes
ona tabi olan
müddet değil midir
Hezeyan
içinde dillenen aşk...
Nefsin
payesinde ki ahiretmidir,
feyz neden keyfiyet değildir
Lafzay-ı celalin
sıfatlarını bilmeden
ve ecrine ram olmadan
ehliyet kabilmidir
Kitabullah
niçin ruhuma ve
kalbime seslenen ve aklımı
muhatap alan rehberdir
İrade zaten
bunun için teslim
edilen murat değil midir,
göçüp gitmeyen söyle kimdir
Kabrin
ibret lütfeden elemi
niye hicran içinde tefekkür
ettiren hülyanın sezgisidir
Aşk, ruhun
idrakinde ki hakikattir
Kalbi
nazargah kılan sevginin
dinmeyen feyzi ve umut
içinde ki abidesidir
Sevdası
olmayan vecd,
nasıl bir firkatin sürur
vaadetmeyen nefs-i beyhudesidir
Niyeti
halis olmayan bir gönül,
nefsinin esaretinde inleyen
zavallı bir abd-ı acizdir
Mustafa CİLASUN
