Güneþli güzel bir günün sabahýnda uyanmýþtým. Zannettim ki her zaman böyle geçecek. Loþ bir ýþýk vuruyordu bahçelere. Bir yandan da en sevdiðim müzikleri dinliyordum. Ben böyleydim iþte. Ama çok güzel bir manzaraydý, bozulmasýn istemiþtim.

Arada sýrada kaçardým okuldan. Büyük bir kütüphane vardý yaþadýðým yerde. Baþka baþka hayatlar okurdum kitap kokularý eþliðinde. Önce çocuk bölümü, sonra yetiþkin bölümü... Sonrada gazete dergi bölümüne çýkardým. Karikatür dergileri okumayý çok severdim. Bir sürü Leman vardý saramýþ yapraklarýyla ve rutubetli kokularýyla. En çok da dýþarýda yaðmur yaðarken sýðýnýrdým kütüphaneye. Okul ceketimi ve kýravatýmý çýkarýr Sinerdim bir köþeye. Cýzýrtýlý florasan ýþýðýnda karýþtýrýrdým yapraklarý, hayatlarý... Bir ara öyle kararýrdý içerisi ki zannederdim ki baþka bir aleme gideceðim. Bir an boyut deðiþtirip tertemiz, günah görmemiþ toz pembe -belki de toz gri- dünyalara geçeceðimi zannederdim. Çiçek ve toprak kokularý içindeki bahçeli evimin balkonunda çay içerken, gözlerine bakar içi titrerdi sevdiðim kýzýn...

Ýþte böyle hayaller kurarken bir an çok gerçek düþünceler sarardý dünyamý tekrar. Okulu bitirme, iþe girme ve evlenme gibi sevimsiz düþünceler kaplardý küçük dünyamý. Nefret ederdim dünyadan o zaman. Ýnsanlardan da nefret ederdim nedensiz. Bu kadar basit olamazdý hiçbir þey. Aklýma sýðdýramazdým aþký hiçbir zaman. Aþk benim için karþýlýðý olmayan, belki sonsuz bir okyanustu çoðu zaman. Ama aþký neye benzetirsem benzetiyim, aþk benim için karþýlýðý olmayandý. Sesi Yeni Türkü'nün þarkýlarý gibi, kokusu yaðmur sonrasý toprak, tadýda acýydý aþkýn; daima acýydý...

Ýþte bütün bunlar okuldan kaçýp kütüphaneye sýðýnan, hayatýnýn her anýný severek geçirmiþ, platonik sevdalar içinde aklýna dahi gelmeyecek þiirler ve yazýlar yazan bir çocuðun hikayesidir. Bitmeyen toprak kokusuna vurgun, her bahar biraz daha küçülen bir ruhun, çocuksu bir ruhun damlalarýdýr... Bu hikaye benim hikayemdir...