Hep
bülbül mü ağlayacak, gül de ağlasın,
Aşk
ateşi nasıl yakar o da anlasın,
Koparın
dalından sararsın, solsun,
Güzelliği
nasıl biter artık anlasın.
Gül
ölse kahrını yine bülbül çekecek,
Aşkın
zehirini daha acı içecek,
Gül
kibri yüzünden hiç sevmedi bülbülü,
Lakin
bir bilse, sevse neler olacak!
Değer
biçilmez sevgi var bülbülün gözyaşında,
Yıllarca
nöbet tuttu gülün yanıbaşında,
Ne
bir karşılık gördü, ne de acısı dindi,
Yılmadan
koştu, bir damla sevgi peşinde.
Gülün
amacı neydi? Bülbülüm anlamadı,
O
her zaman güldü, bülbül gibi ağlamadı,
Bağrı
yanık bülbülüm sanki bir divane,
Gülü
terk edip de derman aramadı.
Gül
oralı olmadı, ağlattı hep bülbülü,
Laleler,
menekşeler kınadılar hep gülü,
Gül
şımartılmanın sefasını yaşarken,
Çilekeş
bülbülüm sanki yaşarken ölü.
Ozan
Özmen