YARDIM

            Bir oda ve mutfaktan müteþekkil, rahmetli eþinden kalan gecekonduda yaþam mücadelesi veriyordu yaþlý kadýn. Rahmetli eþi, devletin arazini çalmamýþ; alýn teriyle almýþtý yerini.

Uysal uysal duran kiremit ve naylon parçalarýný kuvvetli rüzgâr, çatýda birer serseriye döndürüyordu. Rutubet yiyen duvarlar, gücünün yettiði sývalarý alaþaðý etmiþti. Bununla da yetinmeye rutubet, kat kat kalitesiz boya vurulmuþ duvarlarýn bazý yerlerine fýrçasýz darbelerle karalar çekmiþti.

Yaðmurlu günlerde çatýnýn saç ve tenekelerinde ritmik ve tempolu bir þekilde tepinen damlalar, zayýf bulduklarý yerlerden yorgunluklarýný giderebilmek için içeriye sýzýyordu. Torunlarý, sýzýntýlarýn biriktiði naylon kaplarda sahilde oynayan çocuklar kadar mutluydular.

Beton zemindeki birkaç kilim ve paspas, yamalý bir bohçayý andýrýyordu. Duvarda ýþýk veren birkaç yeri pencerenin kýskandýðýný sezimleyen yaþlý kadýn, oralarý bir þeylerle kapatmýþtý. Torunlarý, duvarlarýn zavallýlýðýna o kadar inanmýþ olmalýlar ki onlarý hiç çizip karalamýyorlardý. Pencere ve dýþ kapý altý, rüzgârýn ýslýðýna bazen bir baþka tempo tutuyordu.

            Yaþlý kadýn, sabahýn köründe ezanla birlikte uyandý. Bir bölmesi naylonla kapatýlmýþ pencerenin önünde ezaný dinliyordu. Bir asra yaklaþan yaþýyla bir çýnar gibi dimdik ayakta durabiliyordu hâlâ. Fakat çaresizlik içerisinde kývrým kývrým kývranýyordu. Çünkü iki küçük torunu ve sað yanýný felç vurduðu için damadý tarafýndan terk edilip yüz üstü býrakýlan bahtsýz kýzýna bakmak zorundaydý. Bu yüzden hayatla sürekli didiþiyor, çaresizliðini süistimal edip de hiç kimseciklere el avuç açmýyordu.

Bazen vicdaný duyarlý birkaç konu komþu, zekât ve sadaka müessesiyle ve “Komþusu aç iken tok yatan bizden deðildir.” düsturuyla kendilerine kucak açýyordu. Hele hele ihtiyacý olduðu halde hiç mi hiç dilenmiyordu. Her yönüyle ibretlik abidesi bu yaþlý kadýn, küçücük gecekonduyu geniþ yüreðiyle evirip çeviriyordu.

            Yaþýtlarý bastonla bile zor yürürken yaþlý kadýn, yaþýna baþýna hiç aldýrmadan namazdan sonra düþtü yollara. Hayatýn her bir figürüyle kýrýþ kýrýþ olmuþ yüzünde evin bugünkü ihtiyacýný karþýlayabilir miyim endiþesi hâkimdi. Duvar diplerinden, çöplerden birkaçýnda hiç ummadýðý kadar kâðýt bulunca yüzündeki o endiþe korkarak kayboluyor; aðzýnýn ön kýsmýnda kalan ikiþer diþi görününceye kadar bir tebessüm yüzünü kuþatýyordu.

Kâðýt toplamakla o kadar meþguldü ki gençlik yýllarýna ait bir anýsýný hatýrlamayý ya da bu meþakkatli hayat karþýsýnda hayýflanmayý, þikâyet etmeyi aklýnýn ucundan bile geçiremiyordu. Arabasý kâðýtlarla doldukça onu çekerken bir hayli zorlandýðý için yýllarýn oluþturduðu kamburu, o zaman kendisini daha çok belli ediyordu.

Çöpleri karýþtýran kediler ve köpekler, daha çok alýþkýndý seksen iki yaþýndaki Dürdane Nine’ye. En azýndan bazýlarý gibi onu garipsemiyor, ona tuhaf tuhaf bakmýyor ya da acýmýyorlardý. Arabasýný doldurabildiyse þükreder, umduðunu þayet bulamamýþsa aza kanaat etmesini bilirdi. “Çok þükür! Bu gün de doldurabildik tekneyi.” dedi Dürdane Nine. Saat, dokuza doðru geliyordu. Topladýklarýný satýp kazandýðý parayla eve bir þeyler alarak gitmek istiyordu bir an önce.

            Asparagas ve magazin peþinde koþmayan muhabirlerden biri, haber için dolanýrken Dürdane Nine’yi fark etti. Onu sessiz sedasýz takip ederken güzel enstantaneleri yakalayabilmek için onun birkaç fotoðrafýný çekti. Bununla da yetinmeyen muhabir, kendisine zaman zaman kol kanat geren ajanstaki kameraman arkadaþýný durumdan haberdar etti.

El ele veren iki arkadaþ, þimdi televizyon haberleri için çekim yapýyordu. Yorulmuþ olan Dürdane Nine, kaldýrým taþýna oturunca bu ikiliye gün doðmuþtu. Yaþlý kadýnýn yüzünde gezinen yorgunluk okunuyordu ama yüzünde asla hayata karþý bir karamsarlýk ve pes etme sezilmiyordu. Yüzünde hür bir þekilde tebessüm gezinen Dürdane Nine’ye muhteþem ikili yaklaþarak:

            - Kolay gelsin nine! Yorulmuþsun… dediler.

            - Sað olun evlatlarým! Yoruldum. Hem de çok yoruldum. Yaþlýlýk iþte! Ne yapalým?..

            - Nine! Haber yapmak için sizinle konuþabilir miyiz?

            - He!.. Olur… Yapýn haber. Ne olacak ki?..

            Hayatýnda bir kere olsun belki gazete okumayan, kamerayý belki de hiç görmeyen Dürdane Nine’de heyecandan hiçbir eser yoktu. Ekmeði için haber peþinde koþuþturan gençleri, kýramamýþtý yaþlý kadýn. Çünkü ilk kez birileri tarafýndan bu kadar çok yakýndan fark ediliyordu. Birileri, bu güne kadar görüyorlardý ama hiç fark etmiyorlardý onu.

Gençlerin görüntü almalarýna da izin veren Dürdane Nine, onlarýn sorularýna büyük bir samimiyetle diline þikâyetler dolamadan, kadere bir an olsun söylenmeden cevaplar verdi. Attýðý yorgunluðunu çoktan unutuvermiþti yaþlý kadýn.

Kendisine teþekkürlerini dile getiren gençlere “Gençler! Benimle iþiniz bittiyse ben, yarým kalan iþlerimi tamamlayayým.” diyerek onlarýn yanlarýndan ayrýldý. Tekrar yollara düþerek gözden kaybolup gitti. Sattýðý kâðýtlarýn parasýyla bir þeyler alarak evinin yolunu tuttu yaþlý kadýn.

* * *

            Akþam haberlerini izleyenler, ertesi gün bu haberi gazetede okuyanlar, baþka gazete ve kanallarda da yer almasýný isteyenler, muhtelif yardým dernekleri geç farkýna varabildikleri bu yaþlý kadýnýn kapýsýna yýðýlmýþlardý. Biri gidip biri geliyordu bunlarýn.

Hayatýnýn hiçbir anýnda görmediði bu kalabalýk kareler karþýsýnda þaþkýn göründüðü kadar bir o kadar da sýkýlmýþ görünüyordu yaþlý kadýn. Farkýnda olabilmeyi yakalayabilenlerin getirdikleri yardým malzemeleriyle dolup taþmýþtý her yer. Ýçinde adým atýlacak bir yer bile kalmayan gecekondu, mütevazýlýktan uzaklaþýp sýyrýlmýþtý. Geçmiþte neredeyse yas tutan gecekondu konuþmalarýn, seslerin, uðultularýn neþesiyle kýrk yýlýn baþý kendisine bayramlýk alýnan bir çocuksuluða bürünmüþtü.

            Yaþlý kadýn “Üç gün sonra bir köþeye atýlmýþ bir paçavra gibi unutulur gideriz.” dedi. Fakat o, karþýlýksýz bir þeyleri kabul etmenin karþýsýnda utancýndan yerin dibine girdiði için “Ben, bildiðim iþten þaþmam.” diyerek severek yaptýðý iþe devam etme kararlýlýðýný gösterdi.

            O, iþ beðenmeyenlere; kýsa yoldan köþeyi dönme hevesinde olanlara, her þeyi devletten bekleyenlere, insanýmýzýn yardým duygularýný sömürüp süistimal edenlere, maddi durumu yerinde olduðu halde Sosyal Yardýmlaþma ve Dayanýþma Vakfýndan yardým alanlara hiç mi hiç benzemek istemiyordu.

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY