Senin kadar yüreðim büyük deðil diye,

Senin gibi kollarým güçlenmediyse,

Gönül koyma bana,

Sonra ulaþamam sana.

Sen dað gibi bir babaya sýrt dayamýþsýndýr.

Dünya’ya “hoþ geldinlerle” beklenmiþsindir belki.

Gönül koyma bana.

Yoksa yaklaþamam sana!

Ben, aðaç kovuðu bile olamayan bir ananýn,

Hasb-el kader kucaðýna verilmiþim garibanýn.

Kütükte adý da yazýlmayan bir babanýn,

Sýrtýna yamanmýþým kederin, gamýn.

Yarýlsa da içine girsem misali ayýplarýn,

Cehennem narý müjdeli günahlarýn,

Ortasýna ayak basmýþým dünyanýn.

Gönül koyma bana,

 Senin gibi ýþýk saçamaz gözlerim.

Sonra yetiþemem sana çözülür dizlerim.

Kaf Daðý'na dayanan sýrt kadar,

Çelik yeleklerle kavralý deðil belim.

Gönül koyma bana.

Sonra huzur-u mahþerde yakanda olur iki elim.

Biz ayný pencereden bakamayýz hayata seninle.

Gönül koyman için ayný çarýkla yola çýkmalýsýn benimle.