Kalbi
olanların az olduğu bu yitik çağda
İnsanlığın ileri seviyelere gelip, görünmediği bu yitik
çağda
Ağlamak senin varlığını gösterir.
Ve yaşadığını hissettirir...
Kalbin acıyor ve yüreğin daralıyorsa
Merhametin sana boyun büktürüyorsa
Henüz insanlığını kaybetmedin demektir.
|Ben|
Ve sen; sakın edepsizlikle dokunma hayata.
Arsızlığa vurup bilmişlik de taslama
Sen sen ol, bir de insan.
Beni bana bırak, haddim ben de kalsın.
Sen sen ol da, önce aynaya bak.
Etrafa el vurma şayet, yanarsın ayet ayet.
İlahı bil, unutma! O görür her daim.
İnsanlığını çıkarma üstünden, yalnızlığını giyin.
Sıkı giyin, örtün yaşadıklarınla
Koru kendini dostun şerrinden,
Düşmanın şehvetinden hem
----
Sen sen ol, uzak dur gönlünü
ezenden.
Vakit sabah namazı olduğunda doğrul
Secdede dua eder, doğru kul.
Niyet senin amelindir.
Dünyan, kefenin.
Kirletme beyaz dünyanı,
Sen şerre karşı şemsiye tut.
Ellerini aç yukarıya, Rabbinden dile hayır.
Gönlündeki kötülükleri sevdiğinden kayır
Şeytan olandan kaç ıssız çöllere
Su serper ırak yollar, gönlünün ateşine
----
Yüreği ihanet kokar şeytanın
İblislik makamında yoktur yeri insanın
Arındır kalbini siyaha
bürünmüş kişiden
Kin, nefret, kötülük hepsi lağımın çamuru
Hepsi birer hain pusu
Kötülüğü at çöpe, yıka kendini abdestli suyla
Eşref-i Mahlûkatlık yolunda secdeye dur!
Çareyi aşkta bul, lal bir ölümle gel
Mahşerde yok haksızlığın
türküsü
İnsan dediğin, bir beyaz kefen örtüsü
----
Bir garip insan…
Bir garip canlı…
Bir garip beden…
***
Gökçe Üstündağ - Ekim 2012
"Benim sadık yarim kara topraktır."
'Aşık Veysel'