Kim bu adam diye sorma lütfen, taný eserini!

Bil kaderini bu adamýn, bil ölüme giden son yolculuðunu!

Þimdi derinden bir nefes çek içine, gözlerin saðlam olsun bunu okurken, sesin titrek belki de son bir kez olsun onu severek terk et!

Baþlýyorum sabrýn varsa, tahammülün varsa içten içe oku, vefan varsa aþktan aþka oku, þefkatin varsa yaþtan yaþa oku. Kalbin taþtan biliyorum. Belki de sevdikçe kendini onaran tek organdýr kalp, sevdikçe ömrü uzayan, sevdikçe yaþayan yaþadýkça seven... Bütün kalp hastalarý sevgiden yana mustariptir, bütün kriz geçirenler aþktan yana yaralýdýr.

Derin bir hamuþ!

“Sevmiyorsun beni, sevmiyorsun beni” diye söylenip duran bir hýrpani gördüm dün gece, sokakta. Lambalar daha bir islendi gözümde. Ýstesem de silemezdim gözyaþlarýmý. Saçlarýnýn hali periþan belli ki gönülden, bir þikâyeti vardý derinden. Gözlerinin feri atmýþ, teninin benzi solmuþtu. Betimleme isterseniz bir ÖSS sorusu; alýn size bir soru.

Konuþuyordu kendince misafiri oldum gizlice... Kulak kabarttým iyice... “Ben yokum ey sevgili! Ben yokum yüreðinde! Benden bir iz yok, benden bir niþan yok! Ýþte kýymýk bu yüreðime saplanan.” diyordu hallice… Haline üzülmedim deðil, lakin her gören deli addedip basar geçerdi yaný baþýndan. Döktüðü gözyaþlarý para etmezdi çünkü zengin deðildi. Makamý yoktu. Ne ikbal üstüne ne de söz üstüne! Libasý yoktu ne üstüne ne baþýna! Yoktu ya, ne olacak? Yok olmayacak mýyýz ahirde? Her þey yokluk üstüne deðil mi?

Yüreðinden çýkýp dudaklarýna kadar gelen hüzün kökenli kelimeleriyle bir koca ormandý yalnýz ve sessiz hem de derinden derine akan bir yer altý nehir gibiydi. Ýltica ediyordu sevgilinin uzaðýnda, yalnýzlýðýn derin ve serin sularýnda bir deli mülteci oluyordu. Ansýzýn kýrlangýç oluyordu ve bir çatý saçaðýna giriyordu; ürkek ve kýrýlgan ve mahcup... Bir hal alýyordu nisan bulutlarý gibi. Ganimeti hüzündü sevgiliyle giriþtiði savaþta kalan. Bir kaç damla gözyaþýydý o günden artan. Birkaç kýrýk kelimeydi sevgilisinden yadigâr.

Feleðin sillesini yemiþti çoðu kez. Yokluðun fýrçasýný yemiþti binlerce kez. Arabesk bir tavýr vardý yüzünde! Arabesk bir ton vardý sesinde. Heybesinde sevgilisinden kalan üç beþ satýr mektup vardý belki de…Yüreðinde buruk bir acý vardý. Terk edilen bir adam aðlamazdý ama bu laf ona çok uzaktý.

Yürüdü yana yana içinde bir yangýn vardý, Ortalýk mahþeri bir halde idi. En kalabalýk noktada döndü baktý. Ýki damla yaþ döküldü yanaðýndan asfaltýn kirli ve terli yüzüne. Bir imzaydý sanki aktý ve attý. Ve her þeyi birbirine kattý. Döndü ve bir daha bakmamacasýna ardýna, yürüdü yürüdü karanlýðýn en koyulaþtýðý noktada kayboldu.

“Beni sevmiyorsun sen, beni sevmiyorsun sen” sesi yankýlandý birden dört taraftan. Son bir kez baðýrmýþ olacak herhalde. Köpek sesleri geldi uzaktan. Iþýklar kapandý bir bir. Yýldýzlar çekildi semadan. Yapraklar hýþýrdadý aniden. Bir huzursuzluk vardý sanki, bir rahatsýzlýk, bir anlýk.

Bir adam elinde hüznü, yüreðinde vurgunu, beyninde közü... Yürüdü ardýna bakmadan. Kalabalýklar yol verdi adamýn haline aldýrmadan.

Ýþte sevgili bu mektup sanadýr yazýlmýþ bir terk edilmiþ kalpten. Bazen yenilmek gerek bazen kaybetmek gerek. Bazen gitmek gerek, bazen býrakmak gerek, bazen aðlamak...