Aþký uðruna ailesini yok saymýþtý. “Bu adam sana göre deðil kýzým!” diyen babasýný terk etmiþti. “Kýzým davul bile dengi dengine…” diyen anacýðýný terslemiþti. “Bana karýþamazsýnýz hakkýnýz yok buna!” diye takýlýyordu gençliðin cezbeder sokaklarýnda aslýnda derbederin teki olacaktý, görmüyordu. Adam yaþça büyüktü yürekçe küçüktü, kafaca kütüktü. Kýz körkütüktü ona karþý.

Þimdi aðlýyordu yanýmda kýz, aðlýyordu ve aðlayarak anlatýyordu hikâyesini:

-Ýþte þairim böyle baþlamýþtý bizim hikâyemiz. Baþlarken kaybetmiþim ben ama fark etmemiþim. Büyüklerimi dinlememiþim baþýma buyruk kesilmiþim. Ýlla da o demiþim ama o illa da ben dememiþ. Ne kadar safmýþým, ne kadar ahmakmýþým. Tatlý sözlerine kanmýþým, içmiþim onun pýnarlarýndan aþkýn en soðuk ve iç yakan sularýný. Ah kalbim, aðrýyor þimdi! Evlenmiþtik. Sadece ev sahibi olmuþum meðer! Ýroni mi bu acaba, ömrümün üzerinde uçan akbaba mý? Mutluluðu giyerken hüznü giymiþim, huzuru takarken parmaklarýma hüznü takmýþým. Ömrünün sonuna kadar beni seveceðine koruyacaðýna dair yemin ederken tam tersini demiþ meðer.

Kýz vurgundu adama, adam yorgundu sevmelere belli. Yoðundu hatta aþklara, biri biterken bir diðerine baþlýyordu vakit kaybetmeden. Kýz onu bütün masumiyeti ve safiyeti ile karþýlamýþtý. Her þey aslý gibi kalsa ne güzel olurdu. Kýz ilk defa seviyordu, ilk defa kaný kaynýyordu birine kýzýn. Aþkýn vakti yoktur, derdi çoktur. Taþkýn hali çoktur, sakin hali azdýr. “Seni seviyorum” demiþti adam kýza, kýz da bu ilaný aþkla uçmuþtu semaya, bir kuþ gibi taklalar atmýþtý aþkýn semasýnda. Dünyadaki bütün seni seviyorumlar toplansa bizimki kadar popüler olamaz asla!  Adam seni seviyorum faslýný bitirdikten sonra evlenmiþti kýzla. Ama çok zaman deðil az zaman sonra bitmiþti bu evlilik.

Kýz aðlýyordu þimdi deliler gibi, sular seller gibi akýyordu. Mübalaða etmiþ olmayalým okyanusu doldururcasýna aðlýyordu. Yoktu böyle aðlamak yeryüzünde. Kimsenin yüzünde yoktu böyle aðlamak.

  --Nasýl da kandým ona, nasýl da onun oyuncaðý oldum. Ah kalýn kafam ah cahil kalbim ah giden ömrüm! Boþandýk ama bittim ben! diyordu kýz. “Ben bittim, mahvoldum.”

 -Neden? diye sordum ona.

                -Ýçten pazarlýklý biriyle evlenmiþim. Yalancýnýn tekiymiþ meðer. Bülbül þakýmasýný kesti, gül soldu, bahar bitti. Öküz desem öküze hakaret olur inan ama adam öküzün önde gideniymiþ hayat kompartýmanýnda. Bana ilaný aþk etmesi ve evlenme teklif etmesi çok çabuk oldu. Samimi geldi ben de ona inandým kocaman ve içten bir EVET dedim evlilik teklifine, kocam olsun diye.

-Eee n’oldu sonra?

-Dilim kopaydý da demez olaydým! Lanet olaydý, meðer baþkasýna inat evlenmiþ benimle. Sonra öðrendim bunu, eski sevgilisini kýzdýrmak için benimle olmuþ. Ýtiraf etti, evliliðimiz o an bitti. Duygularýmla oynadý, hayatýmla. Bedelini ödemek kolay deðil iþte! Ben onu sevdim hesapsýz hadsiz -o kitapsýz- ben onu severken meðer o da baþkasýný seviyormuþ. Ben onun elini tutarken o da baþkasýnýn elini tutuyormuþ þimdi kafayý yiyeceðim. Ben onu öperken o da baþkasýný öpüyormuþ meðer midem bulanýyor þimdi kusacaðým.  Ben ona bakarken o da baþkasýna bakýyormuþ meðer kör olacaðým þimdi. Ben ona evet derken o da baþkasýna evet diyormuþ meðer delireceðim. Yüzüðü parmaðýma takarken meðer baþkasýnýn parmaðýna takýyormuþ öleceðim þimdi!

El insaf! Vicdan ey insan! “Oysa ben…” dedi ama tamamlayamadý sözünü. Aðlamaya baþladý. Aðladý aðladý aðladý. Çok sonra konuþmaya baþladý yine.

-Ayaklarým yerden kesilir baþým göðe erer, ne yapacaðýmý bilemem tutar öperim mesela seni, espriler yaparým anlamsýz, gülerim nedensiz, elimdekileri düþürürüm, sakarýn olurum yanýnda, yakarýn olurum ömründe, kararýn olurum sonunda. Aklýna ziyan olurum, kalbine zarar olurum, ömrüne ‘ne iþe’ yarar olurum diye içimde geçenleri sarf ederken ona o baþka kalplerde geziniyormuþ.

Ýþte þairim böyle baþlamýþtý aþkým. Onu çok sevmiþtim çok þimdi yok!  Ona neler yazdým neler söyledim kaydetseydim roman olurdu. Bak halim ne de duman þimdi!

-Bu aþký daha güzel bir sebebe baðlayabilirdim. Seni düþünürken kalbim çarpmaya baþlýyor mesela, gözlerim görmeye. Seni görünce yaþamaya baþlýyorum, nefes almaya. Aðaçlar yeþilleniyor, gökyüzü mavileþiyor düþününce seni. Ceylanlar gözlerinin içinde koþmaya baþlýyor nefessiz kalýncaya kadar, kalbinde bir kuþ uçuyor kalbime nedensiz. Soruyorlar neden siz oluyorsunuz bu aþka muhatap neden biz olmuyoruz diye. Yazýyorum iþte ya! Yaþýyorum iþte ya!

Daha neler vardý çýkýnýmda, kalbimde ona karþý! Yazýk hepsi yalan oldu talan oldu benimle.

-Sebepsiz bir mutluluk yayýlýyor içime, ferahlýyorum çünkü seni hayal ediyorum. Aklým daha bir net oluyor, kalbim daha bir coþku ile doluyor, bahardandýr diyorlar oysa bilmiyorlar bana gelen bahar deðil sensin. Gözlerin beni sana çeken, sana davet eden, senin misafirin olmamý saðlayan birer kutsal çaðrý mahiyetinde olup naçizane bendenizde bu davete icap etmek zorunda kalaným.

Ah geri zekâlý dilim, bunlarý hak etmeyene söylemiþsin, dilim dilim ol benim dilim emi!

-Ýsteyerek de olsa koþarak da olsa gelmek zorundayým. Bak istemiyorum ama yan cebime koy tarzý bir geliþtir bu. Sen çaðýrýnca beni gelirim. Sen katýnca kalbine beni koþarým. Sen yaþayýnca beni uçarým.

Ah kalýn kafam! Rezil kalbim! Vezir ettiðin adam baþkasýný seviyormuþ meðer! Sarf ettiðin edebi cümleler bir edepsizeymiþ meðer! Utanýyorum þimdi þairim,  kendimden utanýyorum, nasýl sevmiþim, nasýl inanmýþým ama! Kýz sakinleþmiþti biraz, derdini baðlýyordu son sözlerle:

-Ýþte þairim, ben onu böyle sevmiþken o beni hiç sevmemiþ meðer. Ona kýzmýyorum bugün kendime kýzýyorum. Ona neden bu kadar kandýðýmý, ona neden bu kadar kendimi koy verdiðimi düþünüyorum ve bu yüzden kýzýyorum kendime.

Kýz ayaða kalktý gitmeye baþladý. Aðzýnda hayal meyal bir þeyle mýrýldýyordu:

-Ben de ölmez miyim þimdi ben de gitmez miyim ötelere þimdi. Ben onu severken o baþkasýný seviyormuþ meðer. Katilim deðil de nedir bu cümle? Canýma giren mermi deðil de nedir þimdi bu cümle? Cümle âleme rezil eden deðil de nedir þimdi bu cümle?