Şubat Hikâyesi
Küçük bir şehrin
Büyük ağacıydı
Kimi derdi yüz yıllık kimi yüz elli
Dalları göklere uzanırdı
Yaz kış yeşil
Hiç meyve vermez
Ama gövdesinde kazılı isimleri
Bir sır gibi saklardı
Ben diyeyim yüz, sen de elli sevgili
Sapı gümüş bir kamayla
Kazımışlar aşkın tarihini
Gün olmuş büyümüş şehir
Boş arsalar sokak araları
Kesmişler ağaçları
Her yer beton yığınları
Bir tek Mustafa dayı
Vermemiş evini mütahite
İki göz oda bir sofa
Yetmiyor mu?
Fazlası neyine
En çokta bahçesindeki
Ağacına kıyamadı
Garipti mustafa dayı
Ne kimi kimsesi, ne evladı vardı
Zaman geldi geçti
İhtiyar oldu dayı
Hastalandı düştü yatağa
Eskisi gibi değil ki mahalle
Sağı solu apartman
Çocuklar sokakta oynayamıyor artık
Tek o kaldı sakinlerden
Birde karşı ki metruk kulübe
Oda satılık
Ah! Kapı çalsa
Terzi Muzafferin hanımı bir tas çorba getirse
Gözlerini kapadı hayale daldı
Çocukluğu, gençliği,yalnızlığı
Bir de şu köknar ağacı
İkisi de yaşlı ikisi de çaresiz
Mevsim kış aylardan şubat
Ve ayın on dördü
Ölüsünü buldular evinde,
Eski komşuları geldi duasını yaptı
Kimse ağlamadı
Üç gün sonra bir de ne görsünler
Bahçedeki asırlık köknar ağacı
Dökmüş tüm yapraklarını
Dalları kırık gövdesi yıkık
Silinmiş bütün isimler
Mustafa dayının uzak bir akrabası
Çıkıp gelmiş aniden evi kata vermiş dediler
İki garip kimsesiz
Yok, oluverdi dünyadan
Dayı için kimse ağlamadı ya
Ama ağaca çok üzüldüler
Gövdesinde, ismi kazılı sevgililer.
Ş.AYDOĞAN / GÜLCENAZ
(
Şubat Hikâyesi başlıklı yazı
Şükran Aydoğan tarafından
14.02.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
