Aklýný ve yüreðini meþgul eden diðer hasreti Züleyha’dan da bahsetti. Yusuf, sanki yazmýyor, konuþuyordu. Defter bir anda sýrdaþý olmuþ, âdeta Yusuf’u dinliyordu:

                                                    

        “Züleyha! Yüreðimde hasreti alev alev yanan sevdam. Seni son görüþüm, gözlerinin gözlerime son kez deðiþi gözlerimden silinmiyor. Bir mýh gibi kalbime çakýlan sevdan gibi o son bakýþýn, bakýþlarýmý çevirdiðim her yerde, bir tablo gibi gözlerimin önünde asýlý kaldý. Bir veda bakýþýydý bu. Her zaman olduðu gibi dillerimiz suskun, yalnýz gözlerimiz konuþuyordu. Gözlerin:

                                   

        - Gidiyorum, elveda.

                            

        Diyordu ve benim gözlerim cevap veriyordu:

                                  

        - Biliyorum, gidiyorsun ve dönmeyeceksin. Onun içindir bu mahzun hâlim. Þunu bil ki seni hep çok sevecek ve seni hiçbir zaman unutmayacaðým. 

                           

        Ve sonra sen giderken ben bîçare ve tâkatsiz dizlerimle arkandan bakakaldým. Senin uzaklara gideceðini ve geri dönmeyeceðini anladýðýmdan, öðrendiðimden beri yüreðim daðlanýyordu ve iþte o gün gelmiþti. Son bakýþmayla veda gerçekleþmiþ ve sen gidiyordun.    

                              

        Yýllardýr süren gönül hikâyem bitmiþti. Bir kez, bir rica vesilesiyle birkaç cümlelik bir konuþma dýþýnda hiç konuþmadýk. Bakýþlarla baþlayýp yine bakýþlarla son bulan bu aþk hikâyesi, sen ufukta kayboluncaya dek, hazin bakýþlarla arkandan seni seyretmemle son bulmuþtu. Gerçi bir yönüyle hâlâ bitmiþ deðil. Ben yine seninle yaþamaya, seni sevmeye devam ediyorum. Deðiþen tek þey artýk seni görememem. Sana söylemek istediðim, anlatacaðým ne çok þey vardý. Yazýk ki tek kelime dahi söyleyemedim.”

                                

        Doðrusu yazmak, kasvetini bir nebze daðýtmýþ, sýkýntýsýný azaltmýþtý. Yazdýkça rahatladý, rahatladýkça yazdý. Züleyha’yla ilgili hâtýralarý tek tek canlandý gözlerinde.