Bir bayram sabahý. Baþka âþýklarýnda gelip oturduðu bir âþýklar meclisi. Bir gelenek yaþatýlýyordu. Âþýk Veysel’e de sazla sözle “Hoþ geldin” diyorlardý.

“Gülüm hoþ geldin hoþ geldin.”

Âþýk Veysel de sazýyla onlara cevap veriyordu.

“Gülüm hoþ bulduk hoþ bulduk.” diye.

            Bizler de sizlere “Gülüm hoþ geldin hoþ geldin” diyoruz Âþýk Veysel aðzýyla.

            Son devrin en büyük halk þairi Sivas ÞARKIÞLALI. Küçük yaþta gözlerini kaybetti. Bu belki de Türk Halk Edebiyatý’na son devrin en büyük þairini kazandýrdý. Behçet KEMAL’ÝN meþhur ifadesi ile esasen günümüze de pek münasip düþen þu ifadeye bakýn: “Hakikati bu kör gibi gören var’mola?”

            Var mý dostlar ne dersiniz?

            Gözlerini bir ameliyatla iyileþtirileceði anlaþýlmýþ ve fakat o bunu kabul etmemiþti. Sebebini ise þöyle izah ediyordu: “Ben kendime bu kadar senedir içimde bir dünya kurdum. Þimdi gözlerim açýlýrsa bu dünyam yýkýlýr diye korkarým.”Belki de bizim her gün gördüðümüz onca olumsuz þey, karþýlaþtýðýmýz onca kirlilik onu korkutmuþtur.

                        Onu Þair Ahmet Kutsi TECER bulup ortaya çýkardý. Ýyi de etti. Ve o da sazý aldý eline ve söylemeye baþladý. Rahmetle anýyoruz ustayý… Bir hikâyesi var onunla özdeþleþen ve her okuduðumda içim derin bir hüzün salan, okuyun lütfen:

            Anadolu'nun orta vilayetlerinden bir köyde, yavaþ yavaþ güneþ batmaya hava kararmaya baþlar. Karanlýk iyice çöker köyün üzerine. Evlerden birinde bir kadýn ve adam yatma hazýrlýðý yapmaktadýr. Erken yatýp yarýn sabaha, güneþ ýþýðýna erken uyanýlacaktýr. Adam üzerini deðiþtirir, yataðýna yönelir. Evin penceresinden; karanlýk bahçeye vuran ýþýkta aðaçlarýn arasýnda bir gölge belirir. Kadýn pencereden dýþarý bakar ve gülümser. Kadýnýn sevgilisi bahçededir... Tam sözleþtikleri gibi, sözleþtikleri saatte ve yerde adam onu beklemektedir. Kadýn kocasýnýn uyumasýndan emin olunca, sessizce yataktan kalkar, üstünü giyer Ve pencereden aþaðýya atlar. Baþka bir adam için, kadýn kocasýný terk eder. Koþarlar iki sevgili… Kaçýyorlar. Tarlalarý, ovalarý aþarlar… Anadolu'da bir köy nasýl koþmasýnlar ki. Arkalarýndan onlarý kovalayacak onca þey vardýr. Namus belasý, Töre cinayetleri, yoksulluk, cefa, korku. Arkalarýnda bunlar varken nasýl durabilirler. Köyden uzaklaþtýklarýna iyice emin olunca soluklanmak için dururlar. Kadýn duraksamayý fýrsat bilip nefes nefese der ki:
'Evden çýktýðýmdan beri, ayakkabýmýn içinde bir þey var beni rahatsýz ediyor' çýkartýp bakar ki… Ayakkabýsýnýn içinde bir tomar para! ! ! ! ! Kocasý her þeyin farkýnda. Biliyor ki gidecek, 'Beni terk edecek ama bunca yýl çorbasýný içtim, çamaþýrlarýmý yýkadý, ütüledi. Bana emeði geçti' Yaban elde muhtaç olmasýn diye! O Yoksul köylü; bütün parasýný; baþka bir adam için kendisini terk eden karýsýnýn, giderek kendinden uzaklaþan adýmlarýný attýðý ayakkabýsýnýn içine koydu. O güzel insaný, O onurlu davranýþý sergileyen, O terk edilen adamý hepiniz tanýyorsunuz. Çünkü O; Âþýk VEYSEL Bir dizesinde bize yürekten seslendiði gibi Uzun ince bir yoldaydý ve gidiyordu gündüz gece Þimdi sorarým size Bu memlekete töre cinayetleri, kadýna karþý uygulanan þiddet mi yakýþýr yoksa Âþýk Veysel gibi hayatýnda hiç kitap okumasa, okuyamasa bile… Kitap gibi hayat yaþayan adamlar mý yakýþýr?

Bülbül diye haykýrýr ozanýmýz:

“Seherde aðlayan bülbül
Sen aðlama ben aðlayým
Ciðerim daðlayan bülbül
Sen aðlama ben aðlayým” De aðla koca adam, de çaðla deli gönül!
            Ne gül olmak kolay ne bülbül! Bülbül olmayý seçtiysen bir ömür yanacaksýn. Gül olmayý seçtiysen bir ömür solacaksýn.

 “Havalanma telli durnamUçup gitme yele karþýAh niye doðdun sarý yýldýz Mavi yýldýz yýldýz yýldýz dön”                Veysel’in dünyasýnda “Toprak” vardýr. Anadolu topraðý. Veysel’in topraðý. Veysel’i yoðuran toprak. “Benim sadýk yârim kara topraktýr.” Bu þiir büyük bir destandýr. Bir ruh destaný. Coðrafyadan vatana deðil hatta insana uzanan bir destan. “Karnýn yardým kazmayýnan belinenYüzün yýrttým týrnaðinen elinen Yine beni karþýladý gülünen Benim sadýk yârim kara topraktýr.”Herkesi gül ile karþýlayýn lütfen! Herkese gönül gözü ile yaklaþýn lütfen!“Sen Bir Ceylan Olsan Ben De Bir Avcý
Avlasam Çöllerde Saz Ýle Seni
Bulunmaz Dermaný Yoktur Ýlacý
Vursam Yaralasam Söz Ýle Seni”                   Onun dünyasýnda aþk var. Gözleri içine doðru bakan büyük þair belki hiçbir þairin söylemediði bir büyük gerçeði ayný büyüklükte bir rahatlýkla söyleyivermiþtir. Ve dýþarýdaki herhangi bir þahsýn dahi aðzýnda bir çýrpýda dökülüveren þu dizelerin ölümsüzlüðüne bakýn lütfen: “Güzelliðin on par’etmezBu bendeki aþk olmasa” Bunu ancak aþký bilen söyleyebilir bunu ancak âþýk tabiatlý olanlar anlayabilir.

“Çiðdem Der Ki Ben Alayým
Yiðit Baþýna Belayým
Hepsinden Ben Alayým
Benden Ala Çiçek Var Mý”

         Mezarýmýn üstüne taþ istemem, zira o taþ yüzünden benim mezarýmýn üstünde en azýndan bir ot bitmez. Ama o taþ olmazsa; koç yer et olur, koyun yer süt olur, arý konar bal olur... Bu þekilde insanlýða bir nebze katkým olur.

“Ben gidersem sazým sen kal dünyada
Gizli sýrlarýmý aþikâr etme
Lal olsun dillerin söyleme ya da
Garip bülbül gibi ah-u zar etme” diye SAZIMA adlý türküsü ile biten bir yazý.

Ýþte Âþýk VEYSEL A DOSTLAR!

Biraz da edebi takýlalým bugün.