Ne söylense azdýr

Rahmete gark olmuþ, hilkatiyle bunu sunmuþ nazdýr

Sevdasý hiçbir yürekte solmaz, hazan olmak için çalýþmaz ulvi nidadýr

Yavrusu uðruna canýný feda edecek baþka kim vardýr, sabýr içinde yol alan ihsandýr

Ne kadar fýtri olsa

Bir nisa olarak yaratýlan bulunsa, en yüce sevdadýr

Ruhun çiçekleri, kalbin göz bebekleri, aklýn rehberi, vuslatýn habercisidir

Her halinde hak ve hakikatin izleri vardýr, gözyaþlarý kadar ak ve en müþfik pýnardýr

Ne vakit annemi ansam

Yüreðimde ki bizar lýðý unutup, Rabbime el açsam

Kalbime umut aþýlayan eþsiz muhabbetin hakkýný teslim ederek yaþasam

Vicdaným sýzlamaz, yadýyla bana refakat eden burukluk içimi acýtmaz, gamý býraksam

Annem çok mahzun bir nefesti

Her halinde gariplik gözlenirdi, hem garip ve hem de yetimdi

Kimsesizlerin sesi olmak için çýrpýnan bir azimdi, feda olmak için dur durak bilmezdi

Ne zaman bir sual etsem, gözlerine bakarak meramýný anlasam sevinmesine çare olarak  yeterdi

Þimdi ablalarým var

Ve hatta kerimelerim olsa dahi ne yazar

Annem sevinç ve hüznüyle, umut ve hicranýyla vakti saatine eriþti kim bakar

Ýnsan için ömürlük olan, her iki dünyasýný baðlayan, sevgi ve þefkatten baþka derdi olmayan, feda olmak adýna yarýþan anneye içim yanar (Tüm annelerin böylesi anýlan günde, gönülleri sürur ve huzurla dolsun temennisiyle..)

Mustafa CÝLASUN