Hayat,

Bir hicret yalnýzlýðýnda yaþanýp  gidiyor.

Örümcekler aðlarýný gözlere  örüyor.

Beyinler ise  zaten  felçli.

Vicdansýzlýktan  kuruyor  kalpler,

Hüzün gamzeli çocuklar büyüyor,

Çiçeksiz baharlar gelip geçiyor,

Kuþlar  ise gökyüzünü kaybetmiþ.

Sis  yeis ile çöküyor  zamana,

Ýçlerde nice girdaplar.

Tohumlar  hiçte ýsrar etmiyor toprak altýnda,

Bülbüller lâl olmuþ.

Yine de umut üfleniyor avuçlara,

Ýlmek ilmek dokunuyor hayat.

Ve yaðmur,

Bulutsuz geliyor artýk…