Nice tükenişler
yaşadım;
Bedenimde, zihnimde ve
ruhumda.
Sessizlik şifa verir,
demiş Mevlana;
Oysa ben sessizliği
bulamadım,
Düşüncelerin
istilasından
Ve bitmek bilmeyen
yakarışların girdabından.
Asla rahata ermedi şu
fani beden,
Huzur görmedim
Ve sevdim herkesi,
Dostmuş, düşmanmış
Bilip bilmeden.
Zormuş gerçek dosta
kavuşmak,
İmkânsızmış her daim
mutlu olmak;
Aslında bir hayalmiş
Umduğunu bulmak.
Dile gelse gönül,
Neler neler söyler,
Bilirim ki bana dair ne
varsa,
Haykırırım her daim taş
duvarlara,
Ağıtlar yakarım,
Sırdaşım sadece
duyduğum yankılar.
El yordamıyla bulurum
yolumu,
Tutmak isterim
ellerinden;
Kayıp gidenlerin hayali
gitmez
Bir türlü yaşlı
gözlerimden.
Kimi güler ardımdan,
Kimi ise sessizce
bekler,
Vurmak için arkamdan.
Ne ahlar fayda eder ne de
yakarışlar,
Bilirim ki çaresi
beklemektir
Ve zamandır tek ilacı.
Hicranı terk eyledim,
Bilirim ki, vuslata
ermek
Bana da haktır.