II

…

Diðer yanda aklý dava avukatýna kaydý. Otuz, otuz iki yaþlarýnda yakýþýklý, etkileyici konuþmalar, kendinden emin tavýrlarý olan adamý bir türlü aklýndan çýkaramadý.

Yaþlý Avukat Gülseren’i tebessümle karþýlamýþ, hatta çay ikram etmiþti. Gülseren çok farklý endiþe ve korkularla geldiði Avukatýn yanýnda þaþýrýp kalmýþtý. Zengin bir dulun yanýnda iþ ayarladýðýný söylüyordu... Ayný gün öðleden sonra kendini zengin dulun yalýsýnda bulmuþtu. Yaþlý Kadýn; “Adým Suzan” demiþti. Muhteþem bir evi vardý. Evde bir de yemek ve hizmetine bakan bir Kâhya Kadýn vardý.

Evin lüks oluþundan öte, evin sýcak havasý onu çok etkilemiþti. Onun gibi bir büyükannesinin olmasýný ne kadar çok isterdi. Keþke ailesini kaybettiðinde gidebileceði böyle sýcak bir yuvasý olsaydý?

Suzan Haným; “Ýlk kocasýnýn ve ondan doðan çocuðunun da öldüðünü, tekrar evlenmek zorunda kaldýðýný, ondan da bir oðlunun olduðunu anlattý. Suzan Haným, Gülseren’i baþkaný olduðu Vakfýn ve organizasyon iþlerinde yardýmcýsý olmasýný istiyordu. Ayrýca geride kalanlarý da unutmasýný istemiþti. Demek ki, Suzan Haným Gülseren’in baþýndan geçenleri biliyordu.

Suzan Haným’la çalýþmayý çok istiyordu. Ama yaralý yüreðinde garip bir ürküntü vardý. Tanýmadý oðlundan dolayý da garip bir þekilde endiþe duyuyordu sanki... Hâlbuki hayattan sadece güven duymak istiyordu. Olduðundan farklý davranmayan birine ihtiyacý vardý.

Gülseren teklifi kabul etti. Birkaç parça eþyasý vardý. Kaldýðý evi boþalttý ve Suzan Haným’ýn yanýna taþýndý. Boðaz manzaralý çok güzel bir odasý olmuþtu. Bu kadar darlýk ve sýkýntýdan sonra böyle cömert bir bolluða çýkabildiðine bir türlü inanamýyordu.

Suzan Haným; “Doktorum ve oðlum iþi býrakmamý istediler ama ben yapamýyorum. Ýlk eþime ve oðluma kendimi borçlu hissediyorum. Beni de ayakta tutan bu… Hayatým ne kadar iyi bir dinleyicisin ki, anýlarýmla seni esir almaktan korkuyorum,” dedi.

Gülseren gece gündüz çalýþarak dosyalarý bir düzene soktu. Toplantý davet listelerini ve davetiyeleri hazýrladý. Onun yerinde biri olsa çok çalýþmaktan sýkýlabilirdi. Hatta Gülseren, bundan çok memnundu.

…

Aradan birkaç gün geçmiþti.

Gülseren her geçen gün biraz daha iþine adapte oldu. Verilen iþleri titizlikle yapýyor, bir eksiklik ve hata yapmamaya çalýþýyordu.

Akþamýn ilk karanlýðý basmak üzereydi. Zarflardan birinin masanýn altýna düþmüþ olduðunu gördü. Onu almak için masanýn altýna kadar eðildi. O arada kapý açýlmýþ, içeriye biri girmiþti. Dönüp baktýðýna mahkemede kendini cezaevine göndermek için elinden ne gelirse yapan genç avukatla göz göze geldi.

Bu adamýn ne iþi vardý bu evde? Kadýn bir oðlum var demiþti ama bir açýklamada da bulunmamýþtý. Bu genç avukat bu kadýnýn oðlu olabilir miydi? Gülseren “Yok, yok bu Suzan Haným’ýn da avukatý olabilirdi deðil mi?” diye kendi kendine sordu. “Öyle ise evden biri gibi neden kapýyý çalmadan içeriye dalmýþtý?”

“Merhaba Gülseren Haným, Benimle tanýþmaktan çekindiðini biliyorum. Doðrusu masa altlarýna kadar saklanmanýza da gerek yoktu…” dedi Avukat Bey.

Ýnsaný etkileyen kararlý bir sesti. Masaya tutunarak ayaða kalktý. Bir an gözleri karardý ve baþý döndü. Gözleri açýlmýþ hareketsizce genç adama bakýyordu.

“Tanrým, Nefesini mi kestim yoksa? Keþke diðer kadýnlara da bunu yapabilsem? Anlaþýlan annem seni bekleyen sürprizden hiç bahsetmemiþ sana…”

Genç kýza bir rüyanýn içindeymiþ gibi geldi.  Karþýsýndakinin bir hayal olmadýðýný anladý. Baþýna belayý sarmýþ endiþene kapýldý. Çalýþtýðý þirket, Mahkeme, Suzan Haným ve Avukat… Aralarýnda bir bað kurmaya çalýþtý.

Bütün cesaretini toplayýp ondan kaçmak istediyse de, genç adamýn duvar gibi önünde durmasý buna engel teþkil ediyordu. Kalp atýþlarý hýzlanmýþ, göðsü inip kalkýyor, nerdeyse bedenine bile söz geçiremiyordu.

“Ben Önder… Gerçekten seni korkuttum galiba… Nedir seni bu kadar korkutan?” diye sorarken içeriye genç adamýn annesi girdi. Önder; “Anne, Gülseren’e benim kim olduðumu açýklamamakla büyük hata etmiþsin…” dedi.

“Seninle tanýþmadan, onu kaybetme riskini göze alamadým,” dedi Suzan Haným. “Ama anneciðim, az daha Gülseren’i ebediyen kaybedecektik nerdeyse…”

Suzan Haným Gülseren’e dönerek “Senden özür dilenmeliyim hayatým,” dedi. Oðluna döndü. Gülseren’in ne kadar çok çalýþtýðýný tahmin edemezsin. Býraksam yirmi dört saat çalýþacak,” dedi.

Önder gülerek; “Annem sürekli senden bahsediyor, Onu ne kadar çok etkilemiþsin!” dedi.

Gülseren koþar adým odasýna gitti. Gülseren mahkemede geçen olaylar yüzünden bir an önce bu evden uzaklaþmak istiyordu. Suzan Haným ise Gülseren’i evde tutmak için ikna etmeye çalýþýyordu.

Suzan Haným; “Seni çok sevdim kýzým. O kadar masum bir halin var ki, o olayýn mahkemeye kadar intikal etmesi bile çok ilginç. Benimle bir ay kal, hala istemesen gidebilirisin. Ýþe alýnman tamamen benim isteðim, bunun oðlumla hiçbir alakasý da yok,” diyerek Gülseren’i kalmaya ikna etmiþti.

Suzan Haným’ýn Gülseren gibi birine gerçekten ihtiyacý vardý. Gülseren ise aniden býrakýp gidemezdi. Gerçi gidebilecek bir yeri de yoktu. Her þeye raðmen sorunsuz bir akþam yemeði yediler.

Yemekten hemen sonra yalýya komþu kýzlarý Sevilay damlamýþtý. Dekolte bir kýyafetle gelen komþu kýzlarý Sevilay, Önder’in koluna girerek “Birlikte tiyatroya gidelim,” diyen isteðini geri çevirmemiþti.

Gülseren ise bundan istifade yarým kalan iþlerini tamamlamaya çalýþtý.

Gülseren, Önder’in gelebileceði saati tahmin etmeye çalýþarak, iþi býrakýp odasýna çekilmeye karar verdi. Kapýyý açtýðýnda Önder’le burun buruna geldi. Önder Gülseren’in elinden tutarak “Gel seninle konuþmamýz lazým,” dedi ve nerdeyse Gülseren’i çalýþma odasýna doðru sürükledi.

Önder’le Gülseren bir süre tartýþtýlar. Gülseren konuþtukça açýlýyor, ne kadar tecrübesiz kaldýðýný þimdi daha iyi anlýyordu. Diðer yandan geriliyor, Önder’in mahkemedekinin aksine sakin tavrý, Gülseren’i çýlgýna çeviriyordu. Bu adam her zaman niye üste çýkýyordu? Önder, Gülseren’in aklýndan geçenleri okumuþçasýna “Tecrübe…” dedi.

Gülseren gözyaþlarýný tutamadý. Gülseren donup kaldý. Önder’in “Gülseren”  sesini duyuyor ama konuþamýyordu. Baþý dönmüþ gözleri kararmýþtý. Hafif bir baygýnlýk geçiriyordu. Önder, Gülseren’i kucakladýðý gibi onun kendi odasýna götürmüþtü. Gülseren gerisini hatýrlamýyordu.

Kâhya Kadýn sabah kahvaltýsýný odasýna getirdiðine þaþýrmýþ, “Suzan Haným’ýn hala dinlendiðini, Önder’in ise çoktan evden gittiðini, giderken de gece çok çalýþtýðýn için sana kahvaltý götürmemi tembihledi,” dedi.

Önder’in evden uzaklaþtýðýna sevinmiþti. Suzan Haným ise “Kýzým toparlan birlikte toplantýya gidiyoruz,” dedi. Suzan Haným’ýn anlattýklarý karþýsýnda göründüðünden daha tecrübeli ve kurnaz olduðunu anlamýþtý. Dikkat etmeliydi. Cezaevine düþme korkusu, yerini iþini kaybetme korkusuna býrakmýþtý.

Her þey Gülseren’e o kadar þaþýrtýcý geliyordu ki! Saat on bir de birlikte Vakfýn toplantýsýna gitmiþlerdi. Toplantýya katýlanlar genelde yaþlý insanlardý. Suzan Haným Gülseren’i toplantýya katýlanlarla tanýþtýrdý.

 En genç üye otuz beþ yaþlarýnda Kerem Bey diye biriydi. Öðle yemek aralýðýnda Kerem Bey Gülseren’e bir akþam yemeði teklifinde bulunmuþtu. Suzan Haným’da Gülseren’in topluma karýþmasý adýna Gülseren’i teþvik etmiþ hatta onay vermiþti. Gülseren toplantýda konuþulanlarý not aldý ve akþam onlarý bilgisayara aktardý.

Ardýndan Gülseren için alýþveriþe gittiler. Gülseren’in direnmesine raðmen Suzan Haným Gülseren’e birkaç elbise aldý. Suzan Haným; “Bu elbiseler benim hediyemdir,” dedi.

Gülseren ise “hediye istemediðini” söylese de, Suzan Hanýma karþý da koyamadý. Bu çevrede pahalý da olsa yeni ve güzel elbiselere ihtiyacý olduðunu biliyordu.

Eline de, avans niteliðinde kalýnca bir zarf tutuþturmuþtu. Gülseren yeni giysiler içersinde bir peri güzelliðine bürünmüþtü sanki...

Ayný günün akþamýnda Önder’de tekrar yalýya gelmiþti. Onun geliþi Gülseren’i yeniden germeye yetmiþti. Yemekten sonra Önder, Gülseren’i de alarak kamelyaya çýkmýþtý. Önder daha çok yanlýþ anlaþýlmaktan býkmýþ, Gülseren’in kafasýndaki kalýplarý kýrmak istemiþti.

Gülseren, Önder’e daha çok annesinin iþi yüzünden katlanýyordu. Önder’e yeteri kadar güven duymuyordu. Önder, Gülseren’in güvensizlik itirafý karþýsýnda onu ikna etmeye çalýþtý.

“Güven bir gecede geliþen bir þey deðil ki… O, özenle büyütülmesi gereken narin bir çiçek gibi bir þeydi. Bana bir iki ay zaman taný… Seni seviyorum küçük aptal…  Dahasý da var… Sen de beni seviyorsun ama bunu itiraf edemeyecek kadar inatçýsýn…” diyordu.

Gülseren kulaklarýna inanamadý. “Seni seviyorum” diyordu. “Bu imkânsýz, olamaz derken, duygularýnýn “ya doðru söylüyorsa?” diyen sorusu karþýsýnda suskunluða büründü. Bunu fýrsat bilen Önder; “Bana güvenmeni saðlayacaðým,” dedi. Önder, o günün sabahý tekrar yalýdan ayrýlmýþtý.

…

Ant-100913

...devamý var...