Þimdi nasýl söyleyeyim ki ona, “Ýhtiyacým var varlýðýný hissetmeye” diye. “Küçük de olsa bir iþaret vermene oralarda bir yerde olduðuna dair…” Çalmýyor lanet olasý iþte! Kim icat ettiyse etmez olaydý! Cep telefonu diye bir þey yokken, telefon ayna olmazdý aþklara þimdiki gibi. Bir yerlerde uslu uslu durur, peþinden koþturup durmazdý ayrýlmaz bir parçanmýþ gibi. Çaldýðýný duymaman çalmadýðý anlamýna gelmezdi yani. Belki de sevgilin arýyordu þimdi. Sen þimdi evden bu kadar uzakta bunca iþ peþinde koþturuyor olmasan hemen açacaktýn onu, âþýk olduðun o sesin ýlýk bir nefes gibi kulaklarýný okþayýþýna býrakacaktýn kendini. Öyle olmayacaðýný kim ispat edebilirdi ki?! Evdekilerin sipariþlerini teker teker poþetlere doldurup, biraz þehir ve gökyüzü çekerken içine, evi üzerinden iyice bir silkip hayata dâhil olurken, çantandaki o boyutu küçük ama iþlevi çok büyük tehlikeli cihazýn susup durmasý þehrin tüm seslerini bastýracak kadar gürültü çýkarmazdý o zaman böyle. “Neden aramadý” deyip durmaz, böylece de hem kendine, hem de aramasýný beklediðin kiþiye nefes alacak bol bol alan býrakýrdýn.

Ben de kardeþim gibi mi yapsam acaba? Hayatýmdan tamamen çýkarýp atsam mý bu dünyayý daraltýp uzak yakýn diye bir ayrým býrakmayan, insaný hep ayný çemberin içine dahil etmeye çalýþan bencil þeyi?!

O zaman bir þeyin susmasý bu kadar ölümcül olmaz. Mesela týpký þu duvarda oturan

genç kýzýn suskunluðu gibi huzurlu, doðal bir niteliðe bürünür. “Tek baþýna oturan bir kýz konuþmaz ki zaten” der gibi kimsenin seni aramamasýný da ayný doðal tavýrla karþýlarsýn. Eðer çantanda bir telefon yoksa, yani baþka bir deyiþle telefonlar yaþantýnda gerçekten olmalarý gereken, seni yönetemeyecekleri bir yere çekildilerse, bir kulaðýn dünyanýn en gürültülü suskunluðuna yönelmiþ, kaçýrmazsýn içinden süzülüp geçtiðin hayatýn seslerini.

Sabýrsýzlýk bu çað insanýnýn en baþta gelen özelliði… Sanki tüm bu baþ döndürücü geliþmeler, bu teknoloji denen þeyin bu kadar semirip serpilmesi, aþký yaþamýndan çoktan çýkaracak kadar yaþlý ve kýskanç birinin âþýklarý birbirinden ayýrmasýna yönelik bir komplonun parçasý… Çünkü iletiþime yönelik tüm bu geliþmeler, sürekli bir ilgi açlýðý içinde kývranan obur yaratýklara döndürüyor biz kadýnlarý. Suskun telefonlar kulaklarýmýzý týrmalýyor. Çünkü aramasý beklenen kiþi hep erkekler oluyor nedense… “Kaçan kadýn, kovalayan erkek” imgesi öylesine bir kazýnmýþ ki beyinlerimize; bir þekilde dürtülme ihtiyacý duyuyoruz önemsendiðimizi, týpký biz nasýl ki daima yaþantýmýzýn merkezine koyuyorsak onu, onun için de ayný durumun geçerli olduðunu anlamak için. Bizim onu unutmamýzý önleyecek kadar bol miktarda sahip olduðumuz boþ zaman sanki onun dünyasýnda da ayný oranda varmýþ gibi, bizi sevdiðini az çok belli edecek bir ses vermesini bekliyoruz bize.

Çünkü o kadar çok dürtüp duran var ki bizi, ilgisini göstermek için… Öyle çok akýl çelici, yoldan çýkarýcý tatlý söz, çarpan kalp biz buradayýz diye çýrpýnýyor ki, biz de ister istemez kendimizi gerçekte bulunmadýðýmýz konumlara oturtabiliyor, o aðzý iyi laf yapan gönül avcýlarýnýn avlanmak için en büyük silahlarý olan tatlý sözlerine karþý koyamayýp, o “baþ döndürücü, karþý konulamaz kadýn” imgesinin bizde vücut bulduðuna dair söylediklerine gülümsemeden edemiyoruz bir türlü.

Kavramlar arasýndaki sýnýrlarý belirsizleþtiriyor iletiþim aðlarý… Ulaþmak, flörtleþmek bu kadar kolaylaþýp gizlenebilir hale gelince, eskiden bir kadýnýn alnýna kapkara bir damga gibi yapýþan tüm kirli þeyler gözden ýraklaþýp, kendi evinin mahreminde çekirdek çitleyip film izlemekten çok da farký kalmayýnca bir erkeðin güzel sözlerine maruz kalmak; nette arkadaþlarla oradan buradan sohbet ederken, adamýn birinin duygu dünyasýnda hüküm sürmekte olduðunu haber almak þaþkýnlýktan çok uzakta bir ifadeyle karþýlýk bulurken yüzünde… kadýnlýðýn onuru hiçbir zamanda olmadýðý kadar þiddetli bir sarsýntýya uðrayýp zorlanmaya baþlýyor.

Erkeklere duygusal konularda toplumun tanýdýðý sýnýrsýz özgürlüðün bir benzeri kadýnlara da sunuluyor artýk çünkü. Sanal dünya saðlýyor bu eþitliði… Toplumu aradan çýkarýp karþý karþýya getiriyor kadýnlarla erkekleri. Kýnayan bakýþlarýn aðýrlýðýný duymadan, týpký bir erkek gibi sadece kendi seçimlerini esas alarak karþý cinsin çekim alanýnda sürekli bir tercih yapma durumunda kalýyor bu yüzden kadýnlar, deðerleriyle içgüdüleri arasýnda. Çünkü hiç bu kadar çok saldýrýya uðramamýþtý kadýnlýðýn sýnýrlarý. Ýffet, sadakat, annelik gibi kavramlar kadýn denen bütünün parçalarý olmakta bu kadar zorlanmamýþ, hiç bu kadar þiddetle sorgulanmamýþlardý. Kadýn olmakla diþi olmak bu kadar eþleþmemiþ, hiç böyle bir kalabalýkta utanmadan dolu dolu yaþamamýþtý kadýnlar cinsel kimliklerini.

Eskiden iffetli olmak çok daha kolaydý kadýnlar için. Çünkü her þey onu buna zorluyordu zaten. Ýffetsizlik yalnýzlaþmak demekti. Kýyýda köþede bir yerde gölgeleþmek, dýþarýda kalmak… O zamanlar evinde, gözlerden uzakta hiç tanýmadýðýn erkeklerin iltifatlarýna maruz kalmýyordun. Ýyi kötü her þey gün ýþýðýnda,  dürüstçe yaþanmak durumundaydý. Çünkü dünyanýn en büyük sýrdaþý, 'bilgisayar' denen bu sihirli alet yoktu o zamanlar. Günahlar þifrelenip saklanamýyordu böyle kapalý yerlerde.

Erkekleri dünyana buyur etmek için kalýn bir çizgiyi aþman gerekiyordu, bir daha asla geriye dönemeyeceðin kadar ayýran seni arkanda kalan dünyayla. Þuh gülüþler atman; her hareketinle, tüm varlýðýnla çaðýrman gerekiyordu onlarý. Çünkü bir köþede haným hanýmcýk oturan bir kadýna yaklaþamazdý bir erkek. Ayaklarýna pranga vuran bakýþlar vardý çünkü. Kadýnlarýn doðasýný ne kadar bilse de, en aðýrbaþlý kadýnýn da derinlerinde bir yerdeki ‘diþi’nin güzel sözlere karþý susuz bir topraðýn suya duyduðuna benzer bir hasreti için için duyduðuna adý kadar emin olsa da göze alamazdý þerefsiz damgasý yemeyi. Bu yüzden o hasretin altýný çizecek kadar toplumu yaþamýndan çýkarmýþ; utanmayý, çekinmeyi bir yana býrakmýþ kadýnlara yönelebilirdi olsa olsa. Saçlarýný saða sola savurup duran, kendisine yönelen bakýþlardan kaçýrmayan gözlerini… Dimdik bakan karþýsýndaki erkeðin gözlerine… “Kapýyý ardýna dek açtým, daha ne duruyorsun” der gibi…

Ýþte o kadýnlarla diðer kadýnlar arasýnda ayrým býrakmadý sanal âlem. Artýk bir kadýnýn þuh kahkahalar atmamasý, gözlerini kaçýrýp durmasý anlatmaya yetmez oldu onun hangi taraftan olduðunu. Ara bölgeler oluþmaya baþladý sýnýrda. Ne çizginin o yaný, ne diðeri… Ýki tarafa da mensup olmayan kadýnlar peyda oldu. Sabahlarý komþusuna kahve içmeye gidip kocasýnýn ilgisizliðinden dert yanan… Ama bir yandan da aklý az önce nette sayfasýna gelen mesajda… “Çok güzelsiniz.” diyen… “Aklýmý baþýmdan alýyorsunuz.”

Artýk erkekler de kadýnlar kadar korkuyorlar ihanete uðramaktan. Çünkü artýk toplum önceki gibi paravan olamýyor kadýnlara. Kapalý kapýlarýn ardýnda büyük bir savaþ hüküm sürüyor. Kocasý iþte, bütün gün koyu bir yalnýzlýðýn pençesinde bocalayan kadýnlarýn ruhuna ýlýk bir esinti gibi gelen hoþ sözler aracýlýðýyla dört bir koldan saldýrýyor düþmanlar. Bilgisayar ekranýnda, duyduðu hiçliðe derman olacak kadar onu var edecek bir kýpýrtý bekliyor kimi kadýnlar. Tüm gün iþten güçten baþýný alamayan eþlerinin göndermesinden umutlarýný çoktan kestikleri, deðerli olduklarýna dair küçücük bir iþaret…

Eþinin çalýþmasýný istemeyen erkekler tarih olacak çok yakýnda. Esas ev kadýnlýðý evlilikleri tehdit ediyor artýk çünkü. Erkeklerin gözü arkada kalýyor iþe giderken. Çünkü eðer evde bir bilgisayar varsa, ev kadýný olmak demek koca bir dünya karþýsýnda bir kadýnýn yapayalnýz kalmasý da demek ayný zamanda… Üstelik dýþarýdaki dünyadan çok daha özgür; ayýp, günah gibi kavramlarýn olmadýðý, içgüdülere alabildiðine yol veren bir dünya… Yani iffet artýk toplumun dayattýðý bir zorunluluk olmaktan çýktý, gönüllü bir tercih haline geldi. Erkekleri de huzursuz eden bu zaten! Bu tercihin ne yönde olacaðýný ‘o kadýn’dan baþka kimse bilemez çünkü. Bir kadýn saatler boyunca bir ekranýn baþýnda, hiçbir toplumsal baský olmadan yuvasýna ne kadar sahip çýkabilir; sadece görünürde mi iffetli, yoksa gerçekten mi?.. Kimse bilemez.